จา : พาร์ท
23.00 น.
ฉันมองคนที่นอนดูหนังหนุนตักเเล้วระบายยิ้มออกมาน้อยๆ เรื่องเมื่อเย็นที่ทะเลาะกันฉันเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี
ฉันควรจะเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุดหนิ..
เอาเป็นว่าฉันจะพยายามเข้าใจให้มากกว่านี้ก็เเล้วกัน...
"กะพริบตาหน่อยก็ได้มั้ง"ฉันเเซวเขา
"มันสนุกไง กะพริบตาทีฉากเปลี่ยนเลยนะ"เขาว่า มือก็หยิบขนมเข้าปากไปด้วย
"เว่อร์"
ฉันลูบปอยผมเขาไปพลางๆ ช่วงเวลาที่เขาอยู่คนเดียว เขาน่าจะดูหนังเยอะพอสมควร เเถมดูคนเดียวแบบนี้คงเหงาเเย่เลยสินะ
ฉันเติบโตมาในครอบครัวที่มีรอยยิ้ม มีทุกอย่างที่สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวควจะมี
เเต่เขาไม่... เพราะงั้นฉันจะเติมเต็มส่วนนั้นให้เขาเอง
พอเห็นสีหน้าเขาเมื่อเย็น ฉันว่าเขาคงกลัวจะโดนทิ้งหรือนอกใจจริงๆ ความจริงเเล้วฉันไม่มีความคิดพวกนั้นในหัว เเต่ถ้าเป็นเขาฉันก็คงห้ามไม่ได้
เพราะงั้นการกระทำที่ทำให้เขามั่นใจมันสำคัญกว่าคำพูด
