วทนิกาที่เจอพาฝันพูดใส่หน้าใส่ตาแบบนั้นก็โมโหมาก เธอก็ยื่นขาออกไปจนพาฝันลื่นล้มลงไปที่หน้าลิฟต์ แล้วเธอก็เดินออกไปแล้วแกล้งทำเป็นตกใจทันที
“อุ้ยคุณพาฝัน อย่ามัวแต่พูดจนลืมดูทางสิคะ เจ็บไหมคะนั่น...ล้อมซะแรงเลย” วทนิกาพูดไปแล้วทำหน้าใสๆใส่
“นี่คุณจงใจแกล้งฉันใช่ไหม...โอ้ย....อือ....” พาฝันเง้ยหน้ามาต่อว่าวทนิกาไป แล้วเธอก็ค่อยๆลุกขึ้นอย่างเจ็บๆที่หัวเข่า
“ถ้าคุณจงใจด่าฉันเมื่อกี้...ฉันก็จะยอมรับค่ะว่าฉันตั้งใจแกล้งคุณ...ฉันไม่ใช่คนที่คุณจะมารังแกได้ตามใจชอบนะคะ...แล้วก็กรุณาอย่ามายุ่งกับฉัน...เกลียดฉันก็อยู่ให้ห่างๆค่ะ..อย่ามาเข้าใกล้” วทนิกาพูดบอกไปก็เดินออกไปทันที เพราะให้มันรู้ไปสิว่าเธอไม่ได้อ่อน
“ยัยนักเขียนบ้านนอก!...” พาฝันยืนมองแล้วกำหมัดแน่นอย่างไม่พอใจเลย แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะมีคนกำลังเดินมาทางนี้แล้ว คอยดูนะ เธอจะเอาคืนแม่นี่ให้ได้เลย
ด้านวทนิกาพอเดินออกมาที่หน้าบร
