พัชราได้ยินเขาขู่มาแบนั้นก็ต้องจำยอมเพราะไม่อยากจะมีถกเถียงอะไรกับเขาอีก ให้มันจบแค่นี้ก็พอแล้วดังนั้นเธอต้องสงบปากสงบคำเอาไว้
“ถ้าคุณไม่คิดจะทำอะไรฉันจริงๆ งั้นฉันขอยืมโทรศัพท์ของคุณโทรหาเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม...คุณกล้าให้ฉันยืมไหมล่ะ” พัชราเอ่ยถามไปแล้วมองเขาแบบจดจ้อง
“หึ...ทำไมจะไม่กล้า...แต่คุณอย่าคิดตุกติกกับผมเชียวนะ...ผมอุตส่าห์ใจดียอมปล่อยคุณไปง่ายๆแล้ว...อย่าริอาจคิดทำตัวให้ผมโมโหอีก เพราะอะไรที่ผมสัญญาไว้ มันจะหายไปทันที...คุณเข้าใจไหมคุณแพท” นพเก้าบอกไปแล้วมองเธออย่างเตือนๆ
“อืม...ฉันจะตุกติกอะไรล่ะ...ฉันแค่จะโทรบอกเพื่อนฉันเท่านั้นว่าฉันอยู่กับคุณตอนนี้ เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงฉันไง...เมื่อกี้ตอนที่ขับรถมา ฉันเห็นคุณแดนเทพเขาโทรหาคุณตลอดเลย เพื่อนฉันต้องรู้ว่าคุณพาฉันออกมาแล้วแน่ๆ...เพราะฉะนั้นฉันต้องโทรหาเพื่อนของฉัน” พัชราพูดอธิบายไป
“ผมให้คุณยืมได้ แต่คุณต้องบอกเพื่อนคุณด
