“ผมจัดการเขาแล้ว...ทีนี้ก็ถึงตาคุณบ้าง...เจ็บมากเลยเหรอ...” นพเก้าหันมาพูดกับพัชราแล้วเอ่ยถามเธอไป เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ค่อยจะมีแรง เมื่อกี้ก็คงจะล้มลงแรงเลย
“ลองล้มก้นกระแทกดูบ้างสิคะ แล้วคุณจะรู้ว่ามันเจ็บไหม” พัชราพูดตอบไปแบบกวนๆ
“คุณนี่มันชอบให้ผมโมโหนะ...เฮ้อ...มา ผมอุ้มเอง...พรึบ...” นพเก้าพูดจบก็เอามือช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มทันที
“นี่คุณมาอุ้มอะไรฉันตรงนี้เนี่ย...อายคนอื่นเขาบ้างสิ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะคะนพเก้า...” พัชรารีบห้ามแล้วตีอกเขาเบาๆให้เขาปล่อยตัวเธอลง เพราะที่หน้าลิฟต์ตอนนี้ไม่มีใครก็จริง แต่ถ้าเดินออกไปที่ล็อบบี้คนเยอะแน่ๆ
“ถ้าผมปล่อยคุณเดินไป คนก็คงจะมองคุณกันให้แซดเลยน่ะสิ ดีไม่ดีเขาอาจจะคิดว่า...คุณถูกเอามาอย่างหนักเลยน่ะสิถึงได้เดินขาถ่างซะขนาดนั้น...ผมอุ้มไปนี่แหละดีแล้ว...ถ้าอายก็หลับตาซะ” นพเก้าพูดบอกไปก็อุ้มเธอเดินออกมาทันที
“ไอ้คนบ้า...” พัชราพูดว่าเขาไปก็เ
