“ชะ ช่วยยังไงคะ ?” กว่าแป้งหอมจะหาเสียงของตัวเองเจอก็ตอนที่ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นผุดขึ้นมาในหัวของเธอไม่หยุดท่าทางที่น่าอายน้ำเสียงหอบกระเส่าและจังหวะกระแทกที่หยาบโลนทำเอาสองแก้มเนียนของแป้งหอมแดงเรื่อด้วยความเขินอายส่วนภาคย์นั้นโห่ร้องอยู่ในใจด้วยความยินดีเพราะเขารอคอยให้แป้งหอมพูดคำนี้มานานแล้ว
“ช่วยแบบนี้ยังไงล่ะคะ” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้จนแป้งหอมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่หอมกรุ่นฝ่ามือซุกซนของเขาไม่อยู่นิ่งเริ่มลูบไล้แผ่นหลังของเธอไปมาเบาๆชวนให้แป้งหอมรู้สึกหวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูกยังไม่ทันที่เธอจะได้หาข้อโต้แย้งใดๆมือของเขาก็ปลดตะขอชุดชั้นในของเธอเรียบร้อยแล้ว
“อะ พี่ภาคย์” แป้งหอมเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกเธอไม่ใช่สาวน้อยวัยใสไร้เดียงสาอีกต่อไปที่จะไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาและเธอ
“พี่ภาคย์อยู่นี่” น้ำเสียงแหบพร่าบ่งบอกว่าอารมณ์ของเขากำลังพุ่งทะยานขึ้นสูงจนยากจะหยุดยั้งมือ
