“พะ พี่ภาคย์ทำอะไรคะ ?”
แป้งหอมที่อยู่ในห้วงอารมณ์เสร็จสมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ซบลงบนอกอวบของเธอด้วยความมึนงงแต่ยังคงรับรู้ได้ถึงร่องรอยความเฉอะแฉะบริเวณนั้นอย่างชัดเจน
“ตาหนูแป้งออกแรงแล้วค่ะ” ดวงตาคู่งามที่คลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสของความรื่นรมย์พลันเบิกโตเล็กน้อยด้วยความตกใจนะ นี่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม ? เป็นเพราะความไร้เดียงสาบวกกับประสบการณ์ที่เป็นศูนย์ทำให้แป้งหอมรู้สึกสับสนและมึนงงเล็กน้อยเรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าผู้หญิงควรนอนเฉยๆแล้วผู้ชายเป็นคนทำไม่ใช่หรือไงหรือว่าเธอจะเข้าใจผิดไป
“ไม่ใช่ว่าแป้งแค่นอนเฉยๆแล้วพี่ภาคย์เป็นคนทำเหรอคะ ?” แป้งหอมข่มกลั้นความอายเอ่ยถามภาคย์ออกไปด้วยสองแก้มที่แดงระเรื่อ
“โน ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นหนูมาขย่มพี่แทน...อื้อ อื้อ อื้อ”
หมับ
มือหอมนุ่มนิ่มยกขึ้นปิดปากของภาคย์ด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเขา
“คนบ้าพูดอะไรออกมาน่าอายออก” แป้งหอมต่อ
