“กูเจ็บนะเว้ย“
ฉันมองหน้ามัน แล้วฉันก็ทำหน้าไม่พอใจใส่มัน
”นี่ทั้งสองเป็นเพื่อนกันหรอ“
พี่ครามถามฉัน
“ค่ะ”
ฉันตอบแล้วฉันก็เหลือบตาขึ้นไปมองไอ้ศรัณ ที่ตอนนี้มันยืนบังคับฉันให้อ่านแชทมัน
“แต่เราอยู่กันคนละคณะ เราสนิทกันได้ยังไง”
“หนูกับไอ้ศรัณเราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมแล้วค่ะ”
ฉันบอกพี่ครามไปแบบนั้น
“มึงจะอ่านได้ยัง”
ไอ้ศรัณมันยังไม่วายที่จะให้ฉันอ่านแชทมันให้ได้ มันไม่สนใจด้วยซ้ำ ว่าฉันกำลังคุยกันพี่ครามอยู่
“อ่านแล้วนี่ไง”
ฉันยกมือถือขึ้นไปให้มันดูใกล้ ๆ กับหน้ามันเพื่อมันจะได้พอใจ
“ตอบด้วย”
“มึงจะให้กูตอบทำไม ก็มึงถามว่ากูอยู่ที่ไหน แล้วตอนนี้มึงก็อยู่กับกูตรงนี้ แล้วมึงจะให้กูตอบเพื่อ..? ”
“กูบอกให้ตอบมึงกูมึงก็ต้องตอบ ยืนอยู่ตรงนี้กับตอบแชทไม่เกี่ยวกัน ยืนก็ส่วนยืนตอบก็ส่วนตอบ”
ดูมันพูดเอาแต่ใจตัวเอง มันทำเพื่ออะไรฉันเองก็ไม่เข้าใจ
“มึงจะบ้าหรอไอ้ศรัณ มึงบ้าไปแล
