“สองคนนั้นทะเลาะกันอีกแล้ว ไม่รู้วัน ๆ ทะเลาะกันกี่รอบ”
เสียงของยัยพิ้งพูดขึ้น
“นั่นสิ คุยกันถึงสามคำหรือเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อกี้ยังเห็นยิ้มหน้าระลื่นเดินมาหารัณอยู่เลย ไม่ถึง 5 นาทีเลยด้วยซ้ำมัง ตะโกนด่ารัณอีกแล้ว”
ข้าวสวยมองตามรัณไป สายตาของเธอบ่งบอกว่าสงสารรัณมาก เพราะเพื่อน ๆ ทุกคนต่างก็รู้กันดี ว่าเคธี่เธอเป็นคนยังไง ถึงแม้ว่าข้าวสวยกับพิ้ง จะสนิทกับรัณเพราะเป็นเพื่อนกับนาเดียก็เถอะ ทุกคนเห็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่ทั้งคู่คบหากันแล้ว
“เอาจริง ๆ ฉันก็สงสารรัณนะ เพราะพี่เคธี่คิดจะดีก็ดี คิดจะร้ายก็ร้องดังขึ้นมายังกะคนบ้า ถ้าฉันเป็นรัณฉันไม่เอาด้วยหรอก ฉันอายคนอื่นเขาน่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะคุ้มดีคุ้มร้ายเมื่อไร”
ฉันนั่งฟังเพื่อนของฉันพูดถึงไอ้รัณ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ฉันก็คงจะมีส่วนร่วม ในการพูดเรื่องของมันด้วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากออกความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น ฉันรู้แค่ว่า ฉันเองก็สงสารมัน
