ตะวันตกดินเป็นเวลาแห่งนิทรามาเยือน ป่านนี้เหมือนไหมคงกล่อมเต็มรักเข้านอนเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงเขาลำพังนั่งอยู่ตรงนี้ ภควัตหมกมุ่นกับบางอย่างบนตักแกร่ง ดวงตาคมกริบสะท้อนความตั้งใจไม่ลดละ
หมวกไหมพรมสีชมพูมีขนาดเล็กเพียงแค่อุ้งมือ ภควัตแอบทำของชิ้นนี้ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ชายหนุ่มมักใช้เวลาค่ำคืนถักทอของขวัญซึ่งตนตั้งใจมอบให้ทั้งแม่และลูกคู่กัน มือแกร่งมีร่องรอยบาดแผลอันมาจากความไม่ชำนาญแต่สำหรับนักธุรกิจหนุ่มแล้วแค่นี้เล็กน้อยมาก
“คุณ” เหมือนไหมอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรชายหนุ่มไม่แน่ใจ เสียงหวานเล่นเอาคนบนโซฟาสะดุ้งจนต้องซ่อนมันไว้ข้างหลัง
“ไหมไม่นอนอีกเหรอ เจ้าขาหลับแล้วยัง”
“หลับแล้ว ไหมลงมาดื่มน้ำคุณภาคไม่นอนอีกเหรอคะ ไหมแอบเห็นเมื่อกี้ทำอะไรอยู่” คิ้วเรียงสวยขมวดมุ่นด้วยสงสัย เหมือนไหมพยายามสังเกตของซึ่งชายหนุ่มเก็บซ่อนราวใคร่รู้เสียเต็มประดา
“ทำงาน กำลังคุยงานกับไอ้ดลน่ะนี่ไง” ภค
