“พี่มัตถ์โกหกเอย” คนเจ็บบอก ริมฝีปากสั่นพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างปวดแปลบหัวใจ เขาโกหกกันทำไม เพียงคำขอสุดท้ายแล้ว เขาก็ยังให้กันไม่ได้อีกหรือ
“เอย... พี่” ปรมัตถ์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอสายตาตัดพ้อและน้ำตาเม็ดร้อนที่ไหลอาบแก้มนวล
“ไหนบอกว่าจะมาเที่ยวกันสองคน ทำไมพี่ดลมาอยู่ที่นี่ได้ เอยขอแค่สามวัน ให้กันไม่ได้เลยหรือคะ” แววตาคู่เล็กมีแต่สะท้อนความเสียใจและผิดหวัง
“น้องเอย อย่าโทษมัตถ์เลย พี่ผิดเอง... พี่... แค่ห่วง” ต้องออกตัวรับความผิดไว้ เพราะมันจะยิ่งทำให้ปรมัตถ์โกรธเธอไม่ลง
ฟากหญิงสาวก็สวนกลับอย่างทันควัน เธอไม่ใช่นางเอกที่จะไม่ตอบโต้ “ปล่อยให้เอยอยู่กับสามีบ้างไม่ได้เลยหรือคะ”
ถ้อยคำถามนี้มันยิ่งเข้าทางคนคิดร้าย เพราะเธอจะได้เรียกคะแนนสงสารเพิ่ม เจ้าหล่อนสะอื้นหนักก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครือปานจะขาดใจ
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริง ๆ น้องเอย” ไม่พอยังตัดสินใจวิ่งไปจากจุดนี้
