บทที่ 3 ความเจ็บปวดที่โหมกระหน่ำ
1087 คำ
บทที่ 3
ความเจ็บปวดที่โหมกระหน่ำ
ผ่านมาร่วมห้าวันแล้ว สำหรับการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของอิงทัต อุรัสยาไม่ได้เข้าบริษัทมาหลายวัน เพราะจิตใจยังเศร้าหมอง
เธอปล่อยให้สามีเข้าไปทำงานเพียงผู้เดียว แต่วันนี้จิตใจของเธอเริ่มดีขึ้นแล้ว หญิงสาวจึงเตรียมตัวเข้าบริษัท เพื่อทำหน้าที่ที่ทำมาโดยตลอดสามปี
และตอนนี้หญิงสาวก็กำลังนั่งอยู่บนรถของปรมัตถ์ ซึ่งกำลังขับฉิวออกมาจากบ้าน แต่พอนั่งไปได้สักระยะ อุรัสยาก็ต้องหันไปมองหน้าคร้ามคม เพราะเส้นทางที่ชายหนุ่มกำลังไปนั้นไม่ใช่เส้นทางไปบริษัท
“มาบ้านพี่ดลทำไมหรือคะ พี่มัตถ์ไม่ได้เข้าบริษัทหรือคะ”
หญิงสาวจึงร้องถามให้คลายสงสัย เธอจำได้ว่าเส้นทางนี้คือเส้นทางไปบ้านของดลยา ซึ่งบ้านหลังนี้อิงทัตเป็นคนซื้อให้ แต่มันก็นานมากแล้วที่เธอไม่ได้มา ก็คงตั้งแต่ดลยาย้ายไปอยู่ต่างประเทศ
“มารับดล” เขาตอบสั้น ๆ
“รับไปไหนหรือคะ”
“ฉันให้ดลเป็นเลขาฯ”
“เอยก็เลยเป็นส่วนเกิน ที่พี่มัตถ์จะกำจัดไปให้พ้นหน้าใช่ไหมคะ แล้วไม่คิดจะบอกเอยก่อนเลยหรือคะ”
อุรัสยาร้องถามอย่างช้ำใจ มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาให้ดลยาไปทำหน้าที่แทนเธอ หากเธอไม่ได้เข้าบริษัทในวันนี้ ก็คงจะยังไม่รู้ว่าเขาปลดเธอจากตำแหน่งเลขาฯ ส่วนตัวแล้ว
“ฉันจะให้เธอย้ายไปทำหน้าที่ผู้บริหาร ถึงเวลาที่เธอจะต้องยืนด้วยขาของตัวเองแล้ว”
“ตลอดชีวิตเอยคือภาระของพี่ใช่ไหมคะ”
เพราะประโยคที่เขาพรั่งพรูออกมามันไม่ต่างจากกล่าวว่าเธอคือภาระของเขา นัยน์ตาคู่เล็กช้ำร้าว แต่หญิงสาวก็ไม่ยอมให้น้ำตามันมาคลอเบ้า เพราะร้องไห้ไปก็เปล่าประโยชน์ ปรมัตถ์ก็คงไม่เห็นใจ
ยังไม่ทันที่ปรมัตถ์จะเอ่ยตอบ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน และเจ้าของเสียงนั้นก็เปิดประตูรถขึ้นมานั่งยังเบาะหลัง
“สวัสดีจ้ะน้องเอย” คนทักเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้กับคนขับ
“สวัสดีค่ะพี่ดล”
อุรัสยามีมารยาทพอที่จะตอบรับพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ เพราะดลยาอายุมากกว่าเธอ แต่สายตาของหล่อนยังคงจับจ้องที่สามี ทีกับเธอกลับทำหน้านิ่งและเย็นชา แต่กับดลยาเขากลับมีท่าทีอ่อนโยนให้
ปรมัตถ์คนเก่า คนที่รักเธอ และคอยดูแลเธอหายไปแล้วจริง ๆ หรือ และคงจะไม่มีวันพบปรมัตถ์คนนั้นอีกแล้วใช่หรือไม่
อุรัสยาได้แต่ยิ้มเศร้า ทำไมความจริงที่ต้องรับมันเจ็บปวดขนาดนี้ และทำไมเขาจึงไม่ยอมเปิดใจรับเธอบ้าง
เธอหลงรักปรมัตถ์มาตั้งแต่วัยเด็ก เพราะเขาคือซูเปอร์ฮีโร่ของเธอ และคงจะรวมถึงดลยาด้วย ที่คิดเช่นเดียวกัน ปรมัตถ์ไม่เคยกลัวเด็กที่ตัวโตกว่า ซึ่งมารังแกเธอและดลยา
ปรมัตถ์คอยปกป้องเธอมาโดยตลอด และไม่เคยปล่อยให้ใครหน้าไหนเข้ามายุ่มย่ามกับตน แถมตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขาก็เป็นคนไปรับไปส่งเธอมาโดยตลอด
ในสายตาของอุรัสยา ผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอมองมาตลอดก็คือปรมัตถ์ แต่เธอรู้ว่าปรมัตถ์นั้นมองแต่ดลยา ซึ่งมันก็ไม่แปลก เพราะทั้งคู่มาจากบ้านเด็กกำพร้าด้วยกัน
เธอไม่เคยคิดจะแย่งเขามาจากดลยาเลยสักนิด เธอแอบรักเขาอยู่ในมุมเงียบ ๆ กระทั่งบิดาได้ทำบางสิ่ง และมันคือจุดเริ่มต้นของความเปลี่ยนไปตลอดกาลของปรมัตถ์
“ฉันสั่งให้เด็กจัดห้องทำงานให้ใหม่แล้ว แล้วฉันจะไปสอนงาน”
เมื่อมายังบริษัทและถึงชั้นที่ทำงาน ปรมัตถ์ก็เอ่ยออกมาเสียงเข้ม พร้อมกับชี้ให้เห็นห้องทำงานของอุรัสยา ทั้งที่ตลอดทางเขาไม่ได้เอ่ยอะไรกับเธอสักนิด แม้ว่าเธอจะมองด้วยสายตาตัดพ้อ เขาก็ยังทำเป็นเมินเฉยมาตลอด
“ห้องทำงานของผมกับดลอยู่ทางนี้ครับ”
พูดจบชายหนุ่มก็พาดลยาเดินเข้าไปที่ห้องทำงาน ความเย็นชาที่ปรมัตถ์มอบให้ไม่ต่างจากก้อนน้ำแข็งก้อนใหญ่ที่กระทบใจให้หนาวเหน็บ
หญิงสาวเดินเข้าห้องทำงานใหม่มาอย่างโหวงหวิวและต้องยิ้มมุมปากอย่างร้าวลึก เพราะข้าวของทุกอย่างของเธอถูกย้ายมาไว้ในห้องนี้หมดแล้ว ปรมัตถ์ไม่ให้เธอโยกย้ายข้าวของเองเลยหรือ
ร่างนวลทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ทำงานอย่างคนน้อยใจ ความเกลียดชังในใจเขาคงจะแตกหน่อเป็นรากลึกแล้ว เขาจึงไม่เคยมอบความรักความเมตตาให้กันบ้างเลย
“ทำแบบนี้ถูกแล้วหรือคะมัตถ์ ดลไม่อยากได้ชื่อว่าแย่งสามีน้อง” ดลยาเอ่ยบอกเมื่อถูกพามาที่ห้องทำงานแล้ว พร้อมกับปั้นสีหน้าลำบากใจ
“ผมจะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้อง ผมจะไร้พันธะก่อนที่จะเดินไปกับดล”
ปรมัตถ์ให้คำมั่น เขาจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง เพราะไม่อยากให้ผู้หญิงตรงหน้าต้องมีตราบาป แต่เขาก็ต้องทำบางสิ่งให้สำเร็จก่อน แม้ว่าอุรัสยาจะไม่ใช่คนสำคัญของใจ แต่เธอก็เคยเป็นดั่งน้องสาวที่เขารัก แถมยังเป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณ เขาจะทำให้อีกฝ่ายเข้มแข็งและเก่งในการบริหาร
และตัวเขาเองก็จะจากไป โดยไม่คิดจะเอาสมบัติอะไรไปสักอย่าง แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่อิงทัตมอบให้ในพินัยกรรม
“แต่... ดลกลัวน้องเอยเสียใจ แถมตอนนี้มัตถ์กับน้องเอยก็มีลูกด้วยกันแล้ว”
“เรื่องลูก ผมรักแก และจะเลี้ยงดูแกอย่างดีแน่นอนครับ แล้วผมรู้ว่าดลก็คงจะรักแกเหมือนลูกแท้ ๆ” การอยู่ร่วมกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ใช้ชีวิตเด็กกำพร้ามาด้วยกัน มันทำให้ชายหนุ่มคิดว่ามองดลยาออกทุกด้าน แต่ร่างสูงกลับคิดผิด
- ผู้เขียน
