มันทำให้เขาทั้งโหยหาและอย่างได้คืนเร็วไว และสุดท้ายคนตัวโตก็ยังไม่ได้เจอภรรยาที่นั่น
แม้ใจอยากจะตามต่อ แต่ปรมัตถ์ก็รู้ว่าเวลานี้มันล่วงเลยสู่หนึ่งทุ่มตรงแล้ว กว่าจะขับเข้ากรุงเทพฯ ก็ยังต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง และมันก็ดึกแล้ว ตามต่อไปผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างจากเดิม และที่สำคัญดลยาโทร.ตามเขาอีกแล้ว ทำให้ชายหนุ่มคอตกแล้วก็ต้องกลับมาโรงพยาบาล
บทที่ 14
ความเจ็บปวดที่แทบอยากจะหยุดหายใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นไม่ทันที่คุณหมอจะเข้ามาตรวจเยี่ยมคนไข้ด้วยซ้ำ ปรมัตถ์ก็ได้เห็นใบหน้าของคนที่เขาตามหาและชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ แต่ทว่าเพียงชั่วเท่านั้นรอยยิ้มก็หายไป
“ทำบ้าอะไรเอย”
เขาร้องถามน้ำเสียงเข้มแล้วนัยน์ตาสีดำสนิทของปรมัตถ์วาววับขึ้นอย่างขุ่นขลัก ไม่พอยังนั่งไม่ติดลุกขึ้นจากเก้าอี้ใกล้เตียงคนไข้แล้วก้าวไปหาคนมาเยือนด้วยใบหน้าทมึงถึง
“เอยมาเยี่ยมพี่ดลค่ะ พี่ดลป่วยเอยก็ต้องมา
