และยิ่งได้ยินเสียงของปรมัตถ์ที่อยู่หน้าห้อง คนที่สูญเสียลูกไปก็ยิ่งร้องไห้จนตัวสะอื้นอย่างน่าสงสาร จนใครบางคนที่ปลุกปลอบและโอบกอดร่างน้อยไว้นั้นทนไม่ไหว
“พี่จะออกไปจัดการมันเอง”
พริษฐ์บอกเสียงเข้ม ซึ่งใบหน้าและดวงตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ สองมือก็กำแน่นจนได้ยินดังกร๊อบก่อนจะเดินพรวดออกไปจากห้อง
คนที่ถูกจับล๊อคแขนเอาไว้ซึ่งกำลังพยายามต่อสู้เพื่อให้หลุดจากพันธนาการนี้ต้องดีใจเมื่อได้เห็นเพื่อนรัก แต่ก็รู้สึกหนาวไปยังขั้วหัวใจเมื่อได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยไอสังหารของพริษฐ์
“ไอ้ริษฐ์บอกสองคนนี้ให้ปล่อยกู กูจะเข้าไปหาเอย”
“เข้าไปหาเอยหรอ”
พริษฐ์ทวนคำแล้วแสยะยิ้มให้ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็นที่สุด ก่อนจะทำบางสิ่ง เขาควบคุมสติเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว พริษฐ์ง้างหมัดร้อนๆขึ้นแล้วซัดใส่หน้าของปรมัตถ์อย่างไม่มีออมแรงเลยสักนิดพร้อมกับด่า
“ไอ้เพื่อนเลว มึงกล้าวางสายเอยทั้งที่เมียมึงปว
