ดวงตาเอ่อคลอน้ำกลอกมองตามคำพูดของเพื่อน “พ่อชาร์ลส์มา คุยกับเขาหน่อย” แล้วเห็นชายหนุ่มลูกครึ่งหน้าตาหล่อเหลา เค้าโครงใบหน้าคุ้นเคย เดินเข้ามาหาตนเอง คุณนายทองอยู่ก็รู้สึกตื้อตัน ขณะที่ชาร์ลส์ยิ้มให้แล้วจับมือนางมากุมเอาไว้หลวมๆ
“พ่อชาร์ลส์”
“คุณป้าทองอยู่ครับ บอกผมได้ไหมครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าช่วยได้ ผมเต็มใจช่วย” เขายิ้มอ่อนโยนให้คนเป็นทุกข์
ชาร์ลส์คาดว่า คนที่มีอุปนิสัยร่าเริงอยู่เป็นนิจเช่นนางทองอยู่ มารดาของหญิงสาวที่ตนหมายตา อยู่ดีๆ เกิดจะคิดสั้นขึ้นมาดื้อๆ มันช่างผิดปกติ ต้องมีเรื่องคับอกคับใจอย่างหนักหน่วง จนไม่สามารถระบายออกมาให้คนเป็นลูกรับรู้ได้ หรือไม่ก็อาจเป็นเรื่องร้ายแรงจนผลักดันให้ตัดสินใจขับรถลงคลองส่งน้ำแบบนั้น
“ฮือออ...” คราวนี้คุณนายส่งเสียงร้องไห้โฮราวกับเด็ก ทำเอาลูกสาวอ้าปากหวอ เพราะไม่เคยเห็นอาการมารดาตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน ดูเหมือนมารดาของเธอจะสนิทใจกับเขามาก
