หลังจากสาวเจ้าลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ คนตัวโตก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.หาคุณหมอสาว งานนี้เขาต้องพึ่งหมอบัวบุษยา
ติ๊ดๆ ๆ
บัวบุษยามองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยสายตาเคลือบแคลง ปกติเธอไม่รับเบอร์แปลก ทว่าสายที่โทร.เข้ามาไม่ยอมวาง แสดงว่าอาจจะมีเรื่องสำคัญ นิ้วเรียวจึงกดเลื่อนรับสาย
“สวัสดีค่ะ หมอบัวพูด”
“สวัสดีครับคุณหมอ ผมชาร์ลส์ สราวิน พูด”
บัวบุษยาไม่เคยมีเบอร์คนไข้วีไอพีอีกคนหนึ่งของโรงพยาบาล เพราะเขากับเธออยู่ในฐานะคนไข้กับแพทย์ผู้รักษา ถึงเธอจะแอบเชียร์เขากับญาติผู้น้อง แต่ก็ไม่เคยกล้าขอเบอร์โทร.เขาเลยสักครั้ง
“สวัสดีค่ะ คุณชาร์ลส์” เธอนึกแปลกใจเหมือนกัน หากเขาลืมนัด คนที่โทร.มา น่าจะเป็นลูกน้องของเขาที่มีอยู่มากมาย แล้วคงโทร.ประสานงานกับเจ้าหน้าที่มากกว่าโทร.มาหาหมอโดยตรง
“มีอะไรหรือคะ”
ดวงตาคู่สวยของคนฟังลุกวาวขึ้นมาทันที เพราะอาการของนักธุรกิจหนุ่มที่โทร.มานั้น ไม่มีแพทย์คนใด
