2 เจ้าหนี้ & ลูกหนี้
1430 คำ
“เคาะลงไปอีก!!”
เสียงเย็นชาหนักแน่นแฝงไปด้วยความโกรธ เอ่ยบอกลูกน้องคนสนิท หลังจากที่เจอลูกหนี้รายใหญ่ที่ตามหามานานกว่าหนึ่ง สัปดาห์
“ครับนาย“
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งในตอนค่ำของวัน พร้อมทั้งเสียงเยือกเย็นของมาเฟีย ผู้มีอิทธิพลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ ทำเอาหญิงสาวที่อยู่ภายในห้องหัวใจแทบหยุดเต้น
“เธอไม่ยอมเปิดครับนาย“
ลูกน้องสองคนเอ่ยบอกคราม เสียงชัดเจนพร้อมทั้งก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตา งานง่ายแค่นี้เขายังทำไม่ได้ แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปสู้กับคู่อริคนอื่นๆ
”เอาไงดีครับนาย“
ดินลูกน้องคนสนิทหันมาถามผู้เป็นนาย
”เคาะจนกว่ามันจะเปิด"
”ครับนาย"
ดินรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ก่อนจะหันไปพยักหน้าเพียงเบาๆ ให้กับลูกน้องของเขาอีกสองคน
ปัง! ปัง! ปัง!
“หึ!!“
ร่างสูงยืนนิ่งมองประตูห้องขำในลำคอเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเพียงแค่สามก้าว ก็ถึงประตูห้องของลูกหนี้ที่เอาแต่เก็บตัวเงียบภายในห้อง
“ถ้ามึงไม่เปิดกูจะพังประตูเข้าไป”
เสียงของเจ้าพ่อมาเฟีย เยือกเย็นชวนขนลุกเอ่ยบอกคนในห้อง สายตาบาดคมมองประตูห้องอย่างรอคอย ความอดทนเริ่มแตกร้าว จนต้องกัดฟันแน่นเพื่อระงับโทสะที่กำลังเดือดดาลถึงขีดสุด
เกวลินยืนมองประตูห้องเช่า ที่เธอเพิ่งจะย้ายหนีหนี้มาอยู่ได้ไม่ถึงสัปดาห์ หลังจากที่พ่อของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตได้แค่สัปดาห์กว่าเท่านั้น ก็มีเจ้าหนี้ตามทวงหนี้จนเธอต้องหนีออกจากบ้าน และบ้านหลังที่เธออยู่ก็เพิ่งจะถูกธนาคารยืดไปไม่นาน ห้องเช่าเล็กๆแห่งนี้จึงเป็นที่อาศัยของเธอ ถึงจะดูไม่ปลอดภัยมากเท่าไหร่แต่ก็ยังพอให้เธอได้อยู่อาศัย อีกอย่างเธอไปอยู่ที่อื่นไกลกว่านี้ไม่ได้ เหตุผลเพียงเพราะเธอยังต้องเรียนต่อให้จบ อย่างน้อยๆเธอก็จะได้มีวุฒิการศึกษาไปสมัครงานที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่เมืองนี้ แต่กว่าที่เธอจะเรียนจบก็เหลืออีกตั้งสองปีกว่า เกวลินจึงทำได้แค่อดทนเอาตัวรอดให้ได้ในแต่ละวัน
มือเล็กถือเอกสารสัญญาหนี้เงินสองล้านบาท ที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้ก่อนตายจาก ร่างบางสั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อย เพราะในเวลานี้เธออยู่เพียงคนเดียว แต่ก็ยังใจแข็งยืนฟังเสียงของชายหลายคน ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เธอคิดอยู่แล้วว่ายังไงเจ้าหนี้ก็ต้องตามหาเธอ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะตามมาถึงตัวเธอเร็วขนาดนี้
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
เสียงเคาะดังขึ้นหนักกว่าเดิม เกวลินสูดลมหายใจเข้าลึก กลั้นใจเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แล้วภาพแรกที่เธอเห็น คือชายร่าสูงในชุดสูทสีดำสนิท ก่อนสายตาของเธอจะกวาดมองเห็นชายอีกสามคนอยู่ด้านหลัง แล้วเงยหหน้ามองดูใบหน้าคมเฉียบ ที่หล่อเหลาราวกับพระเอกเกาหลี สันกรามเด่นชัด ปากกระจับที่บีบแน่นด้วยความโกรธ ยืนจ้องมองมาที่เธอราวกับกำลังโมโหสุดฤทธิ์
แววตาของครามกระตุกขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเห็นใบหน้าสวยหวานของลูกหนี้ที่เขาแทบพลิกแผ่นดินหา เธอซ่อนตัวได้เก่งแต่น่าเสียดายที่เขาสืบหาได้เก่งกว่าเธอเป็นร้อยเท่า
“เธอคือเกวลิน?”
เสียงทุ่มต่ำเยือกเย็นเอ่ยขึ้น โดยที่เธอไม่ต้องแนะนำตัว
“ค่ะ”
สิ้นเสียงของคนร่างบาง เขาผลักประตูเปิดกว้าง ก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้องโดยไม่รอคำเชิญ
“นี่พวกคุณเป็นใคร”
เสียงสั่นเล็กน้องเอ่ยถามทั้งที่เธอเองพอจะรู้อยู่แล้ว ว่าเขาคือเจ้าของสัญญาเงินกู้ที่พ่อของเธอเป็นคนก่อ
“เจ้าหนี้ของพ่อเธอไง”
เขาก้มมองลงมาที่ร่างบาง เธอที่กำลังใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกจากห้อง แต่ทว่าแรงนั้นแทบไม่ระคายผิวเขาแม้แต่น้อย
"ฉะ ฉันยังไม่มี"
ความเสียใจยังไม่ทันจะจางหาย ความเดือดร้อนลูกใหม่ก็พุ่งเข้าซัดซ้ำ เหมือนพายุที่ไม่มีวันหยุด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องเผชิญแต่เรื่องเจ็บปวดไม่เว้นแต่ละวัน เหมือนชีวิตนี้เกิดมาเพื่อถูกทดสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“นี่มันไม่ใช่เวลามาทวงหนี้ออกไป!”
เสียงหวานตะคอกแต่เสียงนั้นกับฟังดูแหบแห้ง จนคนที่ฟังแทบจะไม่ได้ยิน
“พ่อเธอหนีหนี้โดยการตายไปอย่างสบาย ฉันเลยต้องมาตามเอาเงินของฉันคืน จากเธอที่เป็นลูกสาวของพ่อเธอไง“
“แต่ฉันไม่มีเงิน”
“งั้นบอกมาว่าแม่เธออยู่ที่ไหน”
ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งมองเธอด้วยสายตาดุดัน
“ไม่มี”
“มึงอย่ามาเล่นลิ้นกับกูถ้าไม่อยากตาย คนอย่างกูไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น"
มือใหญ่ยกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบีบเข้าที่แก้มของเธอทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว
”ก็ฉันไม่มีแม่ แม่ของฉันตายไปนานแล้ว แล้วฉันก็อยู่กับพ่อแค่สองคน“
เสียงอู้อี้ดังลอดริมฝีปากที่ถูกบีบไว้ พร้อมกับมือเล็กพยายามดึงมือของเขาออก แต่แรงของเธอเทียบไม่ได้เลยกับเขา
”โกหก“
”ฉันไม่ได้โกหก โอ้ย!! จ..เจ็บ“
เขาสะบัดมือออกอย่างแรง ใบหน้าของเธอหันสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง
”โอ้ย!! เจ็บนะ!“
กลิ่นคาวเลือดจางๆฟุ้นขึ้นในปาก ทันทีที่เขาสะบัดหน้าเธอทิ้งไปอย่างแรง
“แล้วเธอจะเอายังไง“
”ฉันไม่รู้ แล้วฉันก็ไม่มีเงินด้วย“
”หึ!!“
มือหนาเอื้อมไปเชยคางของเธอ บังคับให้ใบหน้าสวยหวาน หันมาที่เขาอย่างเบามือ แต่ดวงตาของเขากับดูน่ากลัว
“อื้อ”
ใบหน้าสวยพยายามเบือนหนี สะบัดหลบสายตาและมือของเขาอย่างเงียบๆ แต่ยังไม่ทันจะได้หายใจเต็มปอด มือหนาคว้าคางเธอไว้ได้อีกครั้ง
“ปล่อยฉันฉันจะหาเงินมาคืนให้แน่ๆ แต่ฉันแค่ขอเวลาอีกหน่อย ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเลยจริงๆ”
ริมฝีปากบางสั่นเทาพยายามเอ่ยคำพูด แต่เสียงนั้นกับอู้อี้อยู่ในอุ้งมือร้อนของเขา ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสมองเขาอย่างเว้าวอน
“หึ!!”
เขากระตุกยิ้มมองเธอด้วยสายตาบาดคม
“ฉันต้องการวันนี้พ่อของเธอยังไม่จ่ายดอกให้ฉัน ตั้งแต่วันที่มันตาย”
“แต่พ่อฉันตายไปแล้ว นายจะให้ฉันทำยังไง”
“ทำยังไงงั้นหรอ นั่นสิเธอควรทำยังไงดี”
ใบหน้าคมเข้มเหมือนกำลังคิดหาทางออก แววตานิ่งจนแทบเดาไม่ออกว่าในใจคิดอะไรอยู่
เธอเกือบเชื่อว่าเขากำลังลังเล ว่าบางทีเขาอาจจะยอมช่วยเธอบ้าง
แต่เปล่าเลยเขาเพียงแค่ถามเธอไปอย่างนั้น ก่อนจะหันหน้าไปทางลูกน้องคนสนิท
“มึงว่าควรทำยังไงดีไอ้ดิน”
ใบหน้าสวยนั้นไปมองตามทันที ดวงตาผู้นั้นเป็นไปด้วยความหวังอันริบหรี่
”แล้วแต่นายจะสั่งมาได้เลยครับ“
คำตอบนั้นดังขึ้นจากปากของลูกน้อยคนสนิท พร้อมท่าทางที่ไร้ซึ่งความลังเล
เกวลินได้ยินแล้วกับยิ่งหดหู่ใจมากกว่าเดิม นั่นไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นเพียงการรอรับคำสั่งนายเท่านั้น
“เธอมีอะไรที่พอจะเอามาขัดดอกให้ฉันได้บ้าง”
คำพูดนั้นหลุดจากปากเขาอย่างเย็นชา ทันทีที่ประโยคจบลง ชายชุดดำอีกสองคนก็เดินตรงไปยังตู้โต๊ะเครื่องแป้ง พวกเขาขนหาของจนข้าวของในห้องกระจัดกระจายทั่วทุกมุม
“ฉันยังเรียนอยู่เลย แล้วฉันก็ยังต้องหาเงินเรียนเองด้วย ฉันจะเอาเงินที่ไหนมาขัดดอกให้นาย”
เสียงหวานเอ่ยบอกตามความจริง เธอเรียนอยู่แค่ปี 2 เงินที่เธอเก็บไว้ใช้จ่ายก็มีเพียงแค่น้อยนิด คลั้นจะยกให้เขาหมดพรุ่งนี้เธอจะเอาอะไรกิน แถมยังต้องนั่งวินไปเรียนอีกด้วย
- ผู้เขียน
