3 ฉันตกลงยอมนอนกับคุณ
1304 คำ
“ฉันมีวิธีช่วยขัดดอกให้ ถ้าเธอสนใจฉันก็ไม่ขัด”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้าวขาไปนั่งบนโซฟาตัวไม่ใหญ่มาก คำพูดนั้นเหมือนมีทางออกดีๆให้เธอ
“ยังไง?”
ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างคาดหวัง
”นอนกับฉัน“
เสียงเย็นชานั้นทำเอาคนตัวเล็กหน้าซีดเผือดไล้สีเลือด เธอไม่คิดว่านี่จะเป็นคำตอบที่เธอจะได้ฟัง สิ่งที่เธอคาดหวังไว้เป็นเพียงการทำงานใช้หนี้ หรือทางใดทางหนึ่งที่ไม่ใช่ร่างกายของเธอ
”ไม่ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น“
เสียงหวานเอ่ยเสียงชัดเจน เธอไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ
“ก็ได้! แต่เงินฉันต้องได้คืน”
“ฉันขอเวลา”
ปากอวบอิ่มได้รูปเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง ดวงตาคู่สายค่อยๆก้มลงมองไปที่พื้น ในหัวพยายามคิดหาทางออกอื่น ที่ไม่ใช่การเอาตัวเข้าแลก
“กี่วัน กี่เดือน หรือว่ากี่ปีกว่าเธอจะใช้หนี้สองล้านของฉันจะหมด”
“ฉะ ฉันจะพยายามหามาให้เร็วที่สุด”
“เร็วที่สุดก็พรุ่งนี้ ถ้าเธอหาให้ฉันไม่ได้ ก็เตรียมตัวตายตามพ่อแม่เธอไปซะ”
เสียงที่เอ่ยออกมานั้นไร้ซึ่งความสงสาร เขาไม่มีความเห็นใจเธอและไม่สนใจด้วยซ้ำ ว่าเธอจะต้องเผชิญอะไรมาบ้าง เขาเพียงต้องการสิ่งที่เป็นของเขา และดูเหมือนว่าเขาจะทำทุกทางเพื่อให้ได้เงินคืนด้วย
”แต่ถ้าเร็วขนาดนั้นฉันจะหาจากไหนมาให้ทัน“
”ข้อเสนอของฉันก็ง่ายแค่นิดเดียว แต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธมันเอง“
”แต่ ฉะ ฉัน…“
มือเล็กกำสัญญาหนี้ไว้ในมือแน่น
”ฉันไม่ได้มีเวลามากพอ ที่จะมานั่งรอคำตอบจากเธอ ฉันให้เวลาเธอคิดอีกสองนาที จะหาเงินมาคืนฉันพรุ่งนี้ หรือจะนอนกับฉันเพื่อใช้หนี้ในคืนนี้“
เมื่อสิ้นสุดทางเลือกที่เจ้าหนี้เสนอให้ ร่างกายชาวาบแข็งทื่อ แม้แต่การเต้นของหัวใจยังรู้สึกว่ามันหยุดชะงักไปชั่วขณะ เกวลินกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอ ดวงตาพร่ามัวมองสิ่งรอบตัวเป็นเพียงภาพเลือนลางไปหมด ไม่รู้สติหลุดไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอได้ยินเสียงเย็นเยียบที่ข้างหู
“สองล้านบาทนับตั้งแต่คืนนี้เธอ เธอจะเริ่มชดใช้นี่ก็หนีไปเรื่อยๆ ยิ่งถ้าเธอทำให้ฉันพอใจมากเท่าไหร่ หนี้ของเธอก็จะหมดเร็วเท่านั้น”
เกวลินเงยหน้ามองเจ้าหนี้ผู้ถือไพ่เหนือกว่า ด้วยสายตาร้อนผ่าวพี่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่างกายที่เธอหวงแหนเพื่อผู้ชายซักคน ที่เธอตั้งใจพร้อมจะใช้ชีวิตด้วย ตอนนี้กลับถูกเสนอให้เธอเอามาแลกหนี้ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำแทบไม่เป็นจังหวะ ทางเลือกที่มีมันแสนโหดร้าย คงหนีไม่พ้นต้องยอมนอนกับเขา เพราะถ้าจะให้เธอหาเงินสองล้านมาคืนภายในวันพรุ่งนี้ เธอไม่รู้เลยว่าจะเอาปัญญาที่ไหนหามาให้ พี่น้องซักคนก็ไม่มี จะหันหน้าไปปรึกษาใครในเวลานี้ก็ไม่มี
“ว่าไงคิดได้หรือยัง ฉันมีเวลาให้เธอได้ไม่นาน เพราะฉันยังมีลูกหนี้อีกหลายคนรออยู่”
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ว่าหนี้ของฉันจะหมดลงเมื่อไร”
“หมายถึง”
คิ้วเข้มขมวดลงเล็กน้อยไม่เข้าใจในคำถาม
“ก็หมายถึงถ้าฉันนอนกับคุณ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าหนี้จะหมดลงเมื่อไร”
“ฉันไม่ได้ให้เธอนอนกับฉันอย่างเดียว เธอต้องทำงานที่คลับของฉัน จะได้ใช้หนี้ให้เร็วขึ้น”
ข้อเสนอใหม่ที่เขายื่นมา ฟังดูเหมือนน่าสนใจดี แต่ถ้าต้องทำงานใช้หนี้เขาเพียงอย่างเดียว แล้วเธอจะเอาเงินที่ไหนไปเรียน
“แต่ฉันต้องทำงานเพื่อหาเงินไปเรียน ฉันทำงานใช้แค่หนี้คุณอย่างเดียวไม่ได้”
เสียงของเธอสั่นเครือราวกับคนที่คิด หนักเอ่ยบอกเขาอย่างคนไม่เหลือทางเลือก
“ฉันจะหักค่าตัวให้ แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องไปทำงานใช้หนี้ฉัน เพราะถ้ารอให้เธอหาเงินมาใช้หนี้เองละก็ ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็คงใช้หนี้ก้อนนี้ไม่หมด”
เกวหน้าเจื่อนสีอย่างเห็นได้ชัด ข้อเสนอของเขาที่พูดมาก็แทบจะไม่เหลือทางเลือก
“แล้วต้องนานแค่ไหน”
“จนกว่าหนี้จะหมด เข้าใจยากตรงไหน”
“แล้วถ้าฉันนอนกับคุณ ฉันจะลดหนี้ได้ครั้งละเท่าไหร่”
เสียงหวานเอ่ยถามอย่างหมดสิ้นความอาย เพราะอยากให้หนี้ก้อนนี้หมดๆไปให้เร็วที่สุด
”ครั้งละหนึ่งหมื่น”
หลังจากที่เธอได้คำตอบเป็นตัวเลข ครั้งละหมื่นบาทแล้วเมื่อไหร่กันละ ที่หนี้ก้อนโตนี้จะหมดลงเสียที
“นี่คุณจะบ้าหรือไง ฉันต้องนอนกับคุณไปจนถึงสิบปีเลยหรือยังไง เงินตั้งสองล้านบาท คุณไม่คิดบ้างเลยหรือไงว่าฉันต้องอดทนแค่ไหน”
“ไม่เอาก็ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว"
ร่างหนาลุกขึ้นจากโซฟา มือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง หมุนตัวพร้อมก้าวขาออกจากห้อง หลังจากที่เขาก้าวออกจากห้อง เธอรู้ดีว่า พรุ่งนี้เธอต้องมีเงินสองล้านบาทมาคืนเขาให้ได้
“ดะ เดี๋ยวสิ”
“หึ! ว่าไง”
ปากอวบอิ่มถูกเจ้าของเมมเข้าหากันเป็นเส้นตรง ดวงตากลมกรอกกลิ้งไปมาอย่างคิดหนัก จนคนที่เฝ้ามองยังแอบหงุดหงิดแทน
ครามดันลิ้นดุนมุมปากหนาอย่างนึกสนุก แค่เพียงมองใบหน้าสวยก็รู้ถึงความคิดและคำตอบที่เขากำลังจะได้รับ
“ฉะ ฉันตกลงยอมนอนกับคุณ“
“หึ!"
ครามเค้นเสียงขำดังในลำคอด้วยความเย้ยหยัน มือสองข้างยังคงล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกงเนื้อผ้าดี สายตาคมกริบมองเธออย่างผู้ชนะ
“เอาตัวเธอมา”
หลังจากได้คำตอบ เขาสั่งลูกน้องด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่เต็มไปด้วยอำนาจ
ร่างสูงเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้หันกลับมามอง
ชายชุดดำสองคนเดินตรงเข้ามา หยุดยืนตรงหน้าเธอด้วยท่าทางเคร่งขรึม ใบหน้าของพวกเขานิ่งสนิท ก่อนหนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเรียบ
“เชิญครับ”
“จะพาฉันไปไหน”
เกวลินมองชายชุดดำทั้งสองสลับไปมา ความกลัวเริ่มก่อตัวมากกว่าช่วงก่อนหน้าเสียอีก จู่ๆพวกเขาก็เชิญให้เธอไปไหนก็ไม่รู้ เธอต้องเจอกับอะไรอีกกันแน ในใจได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเมื่อไหร่เรื่องเลวร้ายในชีวิตนี้จะจบลงเสียที
“บอกฉันก่อนสิ ว่าพวกนายจะพาฉันไปไหน”
เสียงของเธอสั่นเครือแฝงไปด้วยความหวาดระแวง
"ลืมไปแล้วหรอ เธอตกลงกับนายไปแล้ว"
เกวลินก้าวขาเดินอย่างช้าๆ ราวกับเท้าหนักขึ้นทุกก้าวเดินแต่ยังไม่ทันได้ตัว ชายชุดดำคนหนึ่งก็ดึงแขนเธอให้เดินเร็วขึ้น
เสียงประตูรถหรูสีดำเงาวับดังขึ้นเมื่อชายอักคนเปิดรอไว้ จากนั้นมือหยาบก็กดศีรษะเล็กของเธอให้ก้มลง และผลักเธอเข้าไปในเบาะด้านหลัง ที่นั่นชายเจ้าหนี้นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าคมเข้มของเขานิ่งสนิท ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอแม้เพียงห่างตา
- ผู้เขียน
