"หมอครีมงั้นหรอ"
เกวลินจำชื่อนี้ได้ดี ในครั้งแรกที่เธอมีอะไรกับครามครั้งแรก ชายหนุ่มเรียกชื่อครีมออกมาชัดเจน
แต่ในเวลานี้เธอไม่มีเวลาให้นึกถึงมากเท่าไหร่ เพราะตอนนี้ความคิดทุกอย่าง ถูกโฟกัสอยู่กับบาดแผลที่แขนของครามมากกว่า
"เส้นเลือดขาดหรอคะ"
เกวลินยืนก้มหน้าน้ำตาคลอก่อนจะไหลลงแก้มขาวทั้งสองข้าง ยิ่งเธอรู้ว่าเขาต้องเจ็บมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดมากเท่านั้น
หลังจากการผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลก็เข็นเตียงของครามมาที่ห้องพักผู้ป่วยใน ซึ่งเป็นห้อง VIP ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล ข้างในห้องคุณหญิงจันทร์ฉายและคุณวิสุทธิ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว สีหน้าทั้งคู่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนเก็บไม่มิด
"ครามลูกเป็นไงบ้าง"
เสียงของคุณหญิงจันทร์ฉายดังขึ้นทันทีที่เห็นลูกชายถูกรถเข็นพาเข้ามา
"ดีแล้วครับแม่"
ครามตอบเบาๆแต่เสียงยังอ่อนเพลียจากยาสลบ แต่ก็มีรอยยิ้มจางๆประทับใบหน้า
คุณหญิงจันท
