"พูดให้ดีๆเกวลิน อย่าลืมว่าเธอเป็นลูกหนี้ของฉันไม่ใช่เจ้าหญิงที่ต้องตามใจ"
เกวลินจ้องเขากับน้ำเสียงสั่นแต่ไม่ยอมแพ้
"แล้วการเป็นลูกหนี้มันต้องถูกลากจูงไปทุกที่แบบนี้ด้วยหรอคะ"
ครามยิ้มที่มุมปาก ขยับหน้ามาใกล้จนเสียงเขาเหมือนกระซิบ
"ใช่ จนกว่าหนี้เธอจะหมด เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันแม้แต่ครั้งเดียวเกวลิน"
ครามเอนตัวขยับมาใกล้กว่าเดิม สายตาดุราวกับเสือร้ายมองเธอนิ่ง
"จำเอาไว้ให้ขึ้นใจนะเกวลิน หนี้ที่พ่อเธอทิ้งไว้เธอแค่ต้องชดใช้มัน เพราะงั้นเธอก็ไม่มีสิทธิ์หนี หรือปากเก่งใส่ฉันแบบนี้"
เกวลินเม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าเถียงไปก็ไม่มีทางชนะ แต่ในอกกับเต้นแรงเพราะตอนนี้เธอโกรธเขามาก
"แต่หนูไม่ใช่ของเล่นของคุณนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพาหนูไปตามที่คุณต้องการได้ทุกที่ หนูเองก็มีอะไรหลายอย่างที่ต้องทำเหมือนกัน หนี้ก็ส่วนหนี้ค่ะแต่ชีวิตของหนู หนูก็ต้องมีทางเดินที่ดีด้วยเหมือนกัน"
ครามหัวเราะในลำคอ เสี
