"นี่คุณคราม! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ!"
เกวลินตะโกนขึ้นเสียงดัง ใบหน้าของเธอแดงจากด้วยความโมโห และความอับอายที่ถูกอุ้มขึ้นรถกลางมหาลัย
"ทำไมฉันจะทำไม่ได้"
ครามหันมามองด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่คำพูดกับแข็งกร้าว
"ฉันสามารถสั่งห้ามไม่ให้เธอไปทำงานที่นั่นก็ได้"
"คุณบ้าไปแล้วหรอคะ คุณเสียสติไปแล้วหรือยังไง ฉันกำลังทำงานเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ให้คุณอยู่นะ!!"
เธอขึ้นเสียงอย่างเหลืออด
"ฉันกำลังพยายามหาเงินมาคืนคุณ! ฉันหาเงินทุกบาททุกสตางค์เพื่อที่จะมาคืนคุณทั้งนั้น แต่คุณกลับไม่ให้ฉันไปทำงาน เพียงเพราะต้องไปทานข้าวครอบครัวของคุณเนี่ยหรอคะ คุณรู้ไหมคะว่าฉันไม่ได้อยากทานข้าว แต่ฉันอยากหาเงินมาคืนคุณให้เร็วที่สุด เพื่อที่ฉันจะได้หลุดพ้นจากตรงนี้สักที"
เกวลินพูดพร้อมน้ำตาคลอ เธอไม่เข้าใจในความต้องการของเขาเลยจริงๆ ทั้งที่เธอพยายามหาเงินคืนเขาให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนเขาจะเป็นฝ่ายฉุดรั้งไว้เสียเอง เขา
