"หนูไม่ไปไม่ได้หรอคะ"
เสียงหวานของเกวลินดังขึ้นเบาๆ ภายในรถหรูที่กำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านของคราม
เธอนั่งตัวเกร็ง มือเล็กบีบกล่องโทรศัพท์ไว้แน่น เรากับกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดไว้ในคำถามนั้น
ครามมองเธอใบหน้าเรียบนิ่ง
"เธอหมายถึงอะไร"
เสียงแผ่วเบาถามกับชัดถ้อยชัดคำ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคำถามนั้นหมายถึงอะไร แต่ก็ยังอยากที่จะถามเพราะอยากได้ยินคำตอบนั้นจากเธอ
"บ้านคุณค่ะ หนูยังไม่กล้าไปเจอคุณหญิงจันทร์ฉาย"
เธอพูดช้าๆแต่ชัดเจน แววตาสั่งระริกด้วยความกังวล
"ทำไม"
เขาถามเสียงนิ่ง น้ำเสียงไม่มีแววสงสัยเพราะรู้คำตอบอยู่แล้ว
"คุณก็รู้ไม่ใช่หรอคะ อีกอย่างหนูก็เป็นแค่คนอื่น คุณไม่ควรพาหนูเข้าไปแบบนั้น ฉันเป็นแค่ลูกหนี้ของคุณฉันว่ามันไม่เหมาะถ้าคนอื่นรู้"
เธอก้มหน้าต่ำไม่กล้าสบตา
"ฉันไม่ได้สนใจ"
คำตอบคราม ทำเอาเธอเงยหน้าขึ้นทันทีดวงตาเบิกกว้างขึ้น
"เธอคือผู้หญิงของฉัน เพราะฉะนั้นไม่มีใครทำอะ
