ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ หลังจากที่การผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดี
ประตูถูกเปิดออกช้าๆ ก่อนที่พยาบาลจะเข็นเตียงของครามเข้ามาภายในห้อง คุณหญิงจันทร์ฉายแทบวิ่งเข้าไปทันทีที่เห็นใบหน้าของลูกชาย ร่างของเธอสั่นเทา ดวงตาแดงก่ำด้วยความเป็นห่วง
"ลูกแม่..."
เสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ เธอก้มลงกอดลูกชายแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด
ครามฝืนยิ้มทั้งที่ยังอ่อนแรง
"ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับแม่...แม่ไม่ต้องร้องไห้หรอกครับผมอยู่ตรงนี้แล้ว"
คุณวิสุทธิ์ยืนอยู่ข้างๆภรรยา มองลูกชายที่รอดมาได้อย่างเฉียดฉิว ใบหน้าของเขายากจะอ่านอารมณ์ได้ ก่อนจะแสดงรอยยิ้มบางๆออกมา
"เก่งมากลูกชาย"
น้ำเสียงชัดหนักแน่น เต็มไปด้วยความโล่งใจที่ถูกเก็บซ่อนไว้
"ครับพ่อ"
ครามตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ชัดเจน ดวงตาแข็งแกร่งเช่นเดิม แต่มีบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวในแววตาคู่นั้น
เขาค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบห้อง มองหาคนตัวเล็กท
