"ฉันแค่ไม่อยากให้เธอต้องมาทำงานที่ไม่ปลอดภัยแบบนี้อีก"
นำเสียงของครามหนักแน่นแต่ฟังดูจริงจัง ใช่เขาไม่อยากให้เธอต้องมาทำงานแบบนี้อีก เพราะเขาเป็นห่วงเธอมากและไม่ต้องการให้เธอมาลำบากแบบนี้
"ส่วนหนี้ที่เธอยังติดฉันอยู่ ฉันถือว่าเป็นค่าจ้างสำหรับการที่เธอเลิกทำงานที่นี่"
เกวลินชะงักไปชั่ววูบ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยแววตานิ่งเฉย
"คุณมาไม้ไหนคะคุณคราม คุณต้องการอะไรจากหนูกันแน่"
ครามไม่ได้ตอบทันทีเขาเพียงแค่เดินเข้ามาใกล้ ดวงตาคมจ้องตรงมาที่เธออย่างไม่ละสายตา
"ฉันไม่ได้ต้องการอะไร ฉันแค่ต้องการขอโทษ"
คำพูดนั้นทำให้เธอเหมือนถูกตบหน้าเบาๆ ด้วยอะไรที่ไม่คุ้นเคย เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้จากปากเขา คนที่เอาแต่สั่ง คนที่ไม่เคยฟัง และคนที่ทำให้เธอร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตาด้วยความเจ็บปวด
"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอ ที่ไม่เคยฟัง ที่เห็นเธอเป็นแค่ลูกหนี้คนนึง ทั้งที่เธอไม่ควรถูกทำแบบนั้น"
