มีอาใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงคอนโด พอลงจากรถ ไวฟายก็รีบเดินมาคว้าแขนเธอไว้ทันที
“นี่เธอจะไม่ให้อภัยกันจริง ๆ ดิ” มีอาไม่ตอบเดินเข้าไปในคอนโดโดยมีไวฟายก็เดินตามเธอเข้าไปด้านใน
“ถ้าไม่อยากโดนข้อหาบุกรุก ก็กลับไปซะ”
“ฉันไม่กลัวใครทั้งนั้นแหละ จนกว่าเธอจะกลับไปอยู่ด้วยกัน”
“ถ้ายังไม่เลิกข่มขู่และบังคับกันแบบนี้ ฉันจะหนีไปจนนายหาฉันไม่เจอเลยคอยดู”
“เธอแม่งใจร้ายว่ะ!”
“นายใจร้ายกับฉันก่อน” เมื่อลิฟต์เปิดออกเธอก็เดินเข้าไปด้านในทันที แต่เมื่อเห็นไวฟายกำลังจะเดินตามเข้ามาเธอจึงชี้หน้าเขาก่อน…
“ถ้าตามมา สาบานเลยว่านายจะไม่เห็นหน้าฉันอีกแน่” ไวฟายชะงักเท้าทันที เขาเสยผมขึ้นด้วยท่าทีหงุดหงิด
พยายามส่งสายตาอ้อนวอนให้มีอาหวังว่าเธอจะใจอ่อน ทว่าเธอกลับปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างไร้เยื่อใย
“เมื่อวานยังปากดี วันนี้จะพูดดีขอร้องให้กลับไป ไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง?” มีอาบ่นพึมพำคนเดียว ส่ายหัวเอือมระอา
