แม้เวลาจะผ่านมาเกือบสี่ปี แต่ความโกรธ เกลียด เคียดแค้น และชิงชัง ก็ยังฝังรากลึกในใจ
ปลีไม่คิดว่าการมากรุงเทพฯ ครั้งนี้ จะต้องมาพบกับไอ้สารเลวแบบไม่ทันตั้งตัว
ดวงตาของขุนพลวาวโรจน์ จ้องเขม่งคนที่ทำให้เขาต้องถูกตำรวจนิวยอร์กจับแล้วส่งตัวกลับประเทศไทย และถูกดำเนินคดีข้อหาฆ่าคนตาย ถ้าพ่อของเขาไม่เส้นใหญ่พอ ป่านนี้เขาก็ยังคงอยู่ในคุก
“เอาของหนูคืงมานะ หนูจะย๊ากแย้วนะ ย๊าก~~” เมื่อคนตัวโตไม่ยอมคืนของรักของหวง ทิวาวิ่งไปตั้งหลักในระยะจู่โจม แล้ววิ่งเข้าใส่ด้วยความเร็ว กระโดดถีบอีกฝ่ายอย่างไม่มีความเกรงกลัว
“เด็กบ้านี่” ขุนพลง้างมือสูงหมายจะสั่งสอนเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า ที่บังอาจมาทำกางเกงราคาแพงของเขาเป็นรอยเปื้อน แต่ก็ตองชะงักเมื่อเด็กตรงหน้าคือเด็กคนเดียวกันกับที่สากอดอยู่ในรูป
“อย่าแตะต้องทิวา” ปลีคว้ามือนั้นไว้ แล้วเหวี่ยงพ้นตัว
“ตามหาแทบตาย แต่บทจะเจอก็เจอง่ายๆ” แววตาของขุนพลเต็มไป
