“สวัสดีค่ะปู่เดล ย่าเอวา” ปลังพานาเนียมาสวัสดีปู่เดลกับย่าเอวาเหมือนทุกครั้งที่พามาไร่จันทรัช
“ไหว้พระเถอะลูก” เดลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้นาเนียอบอุ่นหัวใจ ซึ่งเธอได้รับความเอ็นดูจากทุกคนในไร่จันทรัชเสมอมา
“อาเนี่ยไหว้ทวดเดลฮับ อาเนี่ยไม่ไหว้พระเยย” เด็กชายตัวน้อยรีบแย้ง อานาเนียไหว้ทวดเดล ไม่ได้ไหว้พระเสียหน่อย
“ที่ทวดเดลพูด ไหว้พระเถอะ เป็นการลดทิฐิมานะตัวเอง เป็นการถ่อมตน และบอกให้ผู้ไหว้รู้ว่า การกราบไหว้พระรัตนตรัยนั้น สมควรกว่าการกราบไหว้ตน ทั้งถ่อมตน ไม่ลืมตน และสอนไปในประโยคเดียว หรือเป็นการไหว้พระคุณความดีที่มีอยู่บ้างในตัวคนรับไหว้ หรือเหมือนการให้พร...” เอวาอธิบายให้หลานชายเข้าใจ
“ทวดวาพอแย้วฮับ...ทวดวาพูดเหมืองหยวงพ่อเยย พูดเยอะ ทิวฟังแย้วจะหยับ” ทิวเขายกมือปิดปากให้ทวดเอวาหยุดพูด ถ้าพูดต่อตนได้หลับเหมือนตอนที่ลุงหมากพาไปหาหลวงพ่อที่วัดแน่
“โอเคค่ะ ทวดไม่พูดแล้ว แต่ว่าทิว
