ค่ำคืนแสนสุขในวันที่พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงสว่างไสวสวยงาม กระดาษสองแผ่นวางตรงหน้าพบตะวันกับปราณีตา และเมื่อตวัดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไป การจดทะเบียนสมรสใต้แสงจันทร์ก็เสร็จสิ้น ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์ทางกฎหมาย และเสร็จสิ้นพิธีการในค่ำคืนนี้ แต่ช่วงเวลาของความสนุกยังไม่จบ
“หนูจดเบียงยดด้วย เบียงยดของหนู” เห็นปะป๊ากับหม่าม้าจดทะเบียนสมรสกัน ทิวาก็อยากจดทะเบียนสมรสบ้าง
“ไว้ทิวาอายุสิบแปดปู่พาไปจดทะเบียนรถเป็นชื่อทิวานะครับ” ในเมื่อหลานสาวยังพูดไม่ชัด ศิราก็ตามน้ำไปก่อน
“หนูฉามขวบ” เสียงผิดหวังเล็กๆ ชูนิ้วเล็กขึ้นมาเท่ากับอายุของตัวเอง ไม่รู้ว่าเพราะดึกแล้วสมองประมวลผลไม่ทัน หรือยังคงเข้าใจว่าจดทะเบียนรถกับจดทะเบียนสมรสคืออย่างเดียวกัน
“อีกสิบห้าปีน้องทิวาถึงจะจดทะเบียนรถได้”
“พี่ปอปอจดเบียงยดยัง”
“พี่ปอปอเพิ่งจะสิบขวบ ยังจดทะเบียนรถไม่ได้เหมือนน้องทิวาแหละ”
“ต้องโตเยอะเยย” พี่แ
