“ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย คุงปู่ของหนูช่วยหนูด้วย คุงย่าของหนูช่วยหนูด้วย หม่าม้าของหนูช่วยหนูด้วย ปะป๊าของหนูช่วยหนูด้วย อาปลังของหนูช่วยหนูด้วย ป้า...”
“ทิวาเป็นอะไรลูก // ทิวาเป็นอะไรครับ // ทิวาเป็นอะไรคะ” เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากแก้วตาดวงใจของบ้านทำทุกคนละทิ้งทุกอย่าง แล้ววิ่งมาหาด้วยความร้อนใจ ก่อนที่ทิวาจะเรียกครบทุกคน
“หนูมีปังหาใหญ่ ใหญ่มากๆ” ใบหน้าที่สดใสอยู่เสมอ บัดนี้พร้อมจะร้องไห้ตลอดเวลา ยิ่งทำให้หัวใจของทุกคนพลอยเป็นทุกข์ไปด้วย ไม่ปรารถนาเห็นน้ำตาแม้เพียงหยดเดียวจากทิวาน้อย
“เกิดอะไรขึ้นครับ // เกิดอะไรขึ้นคะ” ความห่วงใยที่เป็นหนึ่งเดียวกัน
“พุงนำนม” ทิวาไม่สามารถใส่ชุดนักเรียนได้ เพราะพุงที่ป่องตามขนาดตัว และใกล้ถึงวันที่ตนต้องไปโรงเรียนแล้ว หากใส่ไม่ได้ต้องแย่แน่ๆ
“พุงนำนม!!” ทุกสายตามองไปที่ปัญหาของเด็กหญิงดุจทิวา แล้วก็พากันถอนหายใจ จะว่าโล่งอกที่หลานไม่ได้รับบาดเจ็
