“ไปยดหนูไหม ยดหนูแยงนะ” ทิวาชวนสัตวแพทย์สาวให้ไปรถของตัวเองที่เร็วแรง
“แรงกว่ารถซื้อแกงหรือเปล่า” ทับทิมมองรถซาเล้งแบบใส่แบตเตอรี่สีชมพูหวานแหววของเด็กน้อย
“แยงฟิ้ว~ เยยแหยะ” หนูน้อยทิวาอวดความแรงของรถตัวเอง
“แรงฟิ้วเลย เลยต้องใช้พุ่มไม้เป็นเบรก” ปลีตอกย้ำความแรงรถของลูกสาว
“แรงเกิน ขับไปเองดีกว่า” ทับทิมนึกอยากเห็นภาพนั้น คงจะตลกน่าดู และที่เธอจะขับรถไปเองก็เพราะในรถมีวัคซีนกับอุปกรณ์สำหรับใช้ตรวจและรักษาสัตว์ หากให้เปลี่ยนรถก็ต้องยุ่งยากขนย้ายและเสียเวลา
“หนูชิ่งน้อยๆ ก็ได้” ที่อยากให้เอารถของตัวเองไป ก็เพราะกำลังเห่อ ถ้าแรงเกินไป ตนก็จะไม่ซิ่งมาก
“เอาไปซิ่งที่ฟาร์มม้าแล้วกัน ให้ปะป๊ายกขึ้นท้ายรถ”
“ทำไมไม่ขับยดของหนู” ในเมื่อเอารถตนไปได้ แล้วทำไมถึงไม่ให้ตนขับไป
“เพราะมีพวกวัคซีนกับเข็มฉีดยาเยอะมาก รถจิ๋วใส่ไม่หมด”
“หนูเข้าใจน้าทิ่มแย้ว ปะป๊ายกยดของหนูขึ้งยดน้าทิ่มเยย” ทิวาไม
