ตอนที่ 4 แม่หนูเป็นนางฟ้า
980 คำ
เฌอยิ้มให้เด็กหญิงตัวจ้ำม่ำที่นั่งอยู่ตรงส่วนพ่วงข้างที่ดูจะตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ของไร่จันทรัช ขณะมุ่งหน้าไปยังโรงงานแปรรูปอาหาร
“หนูชอบชาเย้งป้าเฌอ เท่มากค่ะ” ทิวาจับผมที่ปลิวไสวไปตามลมของตัวเองไม่ให้เข้าปากขณะพูด ใบหน้าจิ้มลิ้มปรากฏรอยยิ้มสดใสและไร้เดียงสาตลอดเวลา
“ถ้าทิวาชอบป้าพาซิ่งทุกวันเลยดีไหมคะ” ทิวาไม่ใช่คนแรกที่ชอบซาเล้ง ไม่ว่าหลานคนไหนได้นั่งก็ล้วนติดใจ
“ดีค่ะ ป้าเฌอๆ”
“คะ?”
“มีชาเย้งเย็กๆ ไหมคะ” ทิวาพูดพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วเคลื่อนเข้าหากันทำท่าประกอบ
“ซาเล้งเล็กๆ เหรอคะ ทิวาอยากได้ซาเล้งสุดเท่ใช่ไหม” เฌอเดาความต้องการของหลานได้
“หนูอยากชิ่งเหมืองป้าเฌอค่ะ”
“ป้าจัดให้ค่ะ แล้วทิวาชอบสีอะไรคะ”
“ฉีพูค่ะ”
“โอเคค่ะ ซาเล้งสีชมพูของทิวา ป้าเฌอคนสวยจัดให้”
“หนูดีใจ หนูจะมีชาเย้งฉุดเท่แย้ว” สองมือเล็กประสานบนอกตัวเอง ใบหน้าที่ยิ้มนั้นบ่งบอกความรู้สึกดีใจอย่างที่พูด
“แย้วป้าเฌอพาหนูชิ่งไหนคะ” ตอนนี้ออกมาไกลจากคฤหาสน์หลังงามมากแล้ว ไม่รู้ว่าป้าเฌอกำลังพาตัวเองซิ่งไปที่ไหน
“ไปหาปู่ธารากับย่าคะนิ้งก่อนเลยค่ะ”
“หนูยู้จักปู่ธายา หนูยู้จักย่าคะนิ้งด้วย” ทิวาตื่นเต้นที่จะได้เจอสมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัวของปะป๊า
“ปะป๊ากับอาปลังบอกใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ”
“ปู่ธายาจะยักหนู ย่าคะนิ้งจะยักหนู”
“แน่นอนค่ะ”
“หนูยังไม่ถามป้าเฌอเยย”
“ทิวาจะถามอะไรคะ”
“ป้าเฌอยักหนูไหม”
“รักสิคะ เห็นปุ๊บก็รักปั๊บเลย”
“ป้าเฌอยักหนู หนูดีใจ หนูยักป้าเฌอคงเดียว” เฌอมองหลานยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาวางทาบอก รู้สึกได้ว่าทิวาชอบใช้ภาษากาย และน่ารักดี
“ถึงแล้วค่ะ” คุยกันเพลิน เผลอแป๊บเดียวก็ถึงโรงงานแปรรูปอาหาร ดับเครื่องรถเสร็จก็ชูมือไปอุ้มหลาน
“ป้าเฌอๆ เดี๋ยวก่อง”
“ทำไมคะ”
“เกงในเข้าวิงค่ะ”
“ป้าช่วยค่ะ”
หลังจากจัดการกับกางเกงในให้เข้าที่เข้าทาง เฌอก็พาหลานไปหาปะป๊ากับหม่าม้าของเธอ
ทิวาทักทายและแนะนำตัวเหมือนเช่นเคย ความน่ารัก ไร้เดียงสา ช่างพูด และไม่กลัวคนแปลกหน้า ทำให้ธารากับคะนิ้งเอ็นดูอย่างง่ายดาย
“ปู่ธายาหย่อเหมืองปู่ฉิยาเยยค่ะ” ทิวาพิจารณาใบหน้าที่ยังคงความหล่อเหลาแม้จะอายุมากแล้วของปู่ธารา ที่เหมือนกับปู่ศิราราวกับพิมพ์เดียวกัน
“ก็เหมือนที่ปะป๊าของทิวาหล่อเหมือนอาปลังไงครับ”
“ปะป๊าของหนูหย่อ อาปลังของหนูหย่อ หนูตกใจ!” ทิวายกสองมือทาบอกเมื่อเห็นผู้มาใหม่สามคน
“ทิวาตกใจอะไรคะ” คะนิ้งหันไปมองตามสายตาหลาน
“ตกใจคงหย่อเหมืองกังเยอะค่ะ” ทิวาตกใจคนหล่อที่เหมือนกันทั้งสามคน
“อ๋อ แล้วทิวารู้ไหมคะว่าคนหล่อสามคนชื่อลุงอะไร”
“หนูต้องคิดก่องค่ะ ปะป๊าญาติเยอะ”
เพียงพบกันครั้งแรก ธารากับคะนิ้งก็ตกหลุมรักหนูน้อยทิวาแล้ว นึกอยากมีหลานเป็นของตัวเองบ้าง แต่ลูกๆ ก็ยังไม่ยอมมีให้สักที
“หนูคิดออกแย้ว ยุงฌาม ยุงฌอง ยุงฌาง น้องของป้าเฌอค่ะ” ทิวาใช้ความคิดเพียงครู่ก็คิดออก สามหนุ่มที่ทำให้ตกใจในความหล่อก็คือลุงฌาม ลุงฌอน และลุงฌาน น้องชายแฝดสามของป้าเฌอ
“เก่งจังเลยค่ะ”
“ป๊ะป๊าบอกหนูเก่งหยอดเยย อาปลังก็บอกหนูเก่งหยอดเยยเหมืองกังค่ะ” ปะป๊ากับอาปลังมักชมเสมอว่าตนเก่ง
“ทิวากินผลไม้ฟรีซดรายไหมครับ อร่อยอย่างนี้เลย” รู้ว่ามีสมาชิกใหม่มา ฌามก็ไม่เข้ามาหามือเปล่า
“ว้าวๆ” ผลไม้ฟรีซดรายหลากชนิดทำให้ทิวาตาโต
“อยากกินไหมครับ”
“หนูอยากกิงค่ะ”
“ถ้างั้นก็กินเลยครับ”
พอได้รับอนุญาต ทิวาก็หยิบผลไม้ฟรีซดรายเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย
“แล้วทำไมหม่าม้าของทิวาไม่มาด้วยล่ะคะ” เฌอถาม
“หนูไม่มีหม่าม้า หนูมีแม่ค่ะ”
“โอเคค่ะ ป้าถามใหม่ แล้วแม่ของทิวาทำไมไม่มาด้วยล่ะคะ”
“แม่หยับยอเป็งนางฟ้าค่ะ”
“แม่หลับรอเป็นนางฟ้า ป้าเข้าใจแล้วค่ะ” เฌอทวนสิ่งที่ทิวาพูดเสียงแผ่วเบา เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยค เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสลดของหลาน ก็กลายเป็นรู้สึกผิดที่ถามเรื่องสะเทือนใจ
“ปะป๊าบอกแม่จะเป็งนางฟ้าฉวยตาหยอดกางถ้าหนูไม่ย้องไห้ค่ะ” ยามพูดถึงแม่แม้จะยิ้ม แต่แววตาที่ไหวระริก เสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย ก็ทำให้ทุกคนรู้ว่าหนูน้อยทิวากำลังอดกลั้นอย่างถึงที่สุด
“ทิวาคนเก่ง” คะนิ้งโอบกอดหลานสาวตัวน้อยที่พยายามเข้มแข็ง
“ทิวาเด็กดีนั่งรอตรงนี้ไม่ซนนะคะ”
“หนูนั่งนี้ หนูเป็งเด็กดี”
“เก่งมากค่ะ”
“หนูเป็งคงเก่ง”
“ทิวาของแม่เป็นเด็กดีแล้วก็เก่งมากๆ เลยค่ะ”
“ปะป๊ามาแย้ว”
“รอปะป๊าอยู่เหรอครับ”
“หนูยอปะป๊า ปะป๊ามา หนูวิ่งเย่งได้”
“หนูเป็งเด็กดีของแม่ หนูเป็งคงเก่งของแม่ หนูนั่งยอแม่เฉยๆ หนูไม่ชง หนูยอปะป๊ามาหาหนู” เสียงเล็กยังคงสั่นเครือ และยังพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขกับแม่
- ผู้เขียน
