“อือ…”
เสียงครางแผ่วเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากซีดเซียว มีนาพยายามฝืนเปลือกตาหนักอึ้งให้เปิดขึ้น แต่ทันทีที่ลืมตาเห็นแสงสว่างจากดวงไฟในห้อง ร่างเล็กก็สะท้านเฮือกขึ้นมาทันที ความปวดร้าวแล่นไปทั่วร่างจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง แขนขาหนักอึ้งราวกับผ่านศึกอันโหดร้ายตลอดทั้งคืน และความจริงก็เป็นเช่นนั้น
เธอพยายามยันกายลุกขึ้นแต่กลับชะงักกึก ทันทีที่สายตาไปสะดุดเข้ากับร่างสูง ที่นั่งทอดกายอยู่บนเก้าอี้ทำงานข้างโต๊ะไม้ ดวงตาคมกริบทอดมองมาอย่างนิ่งเงียบ แผงอกกว้างเปลือยเปล่าใต้เสื้อเชิ้ตที่ติดกระดุมค้างไว้ ท่วงท่าของเขาราวกับนักล่าที่เพิ่งอิ่มหนำจากเหยื่อ และกำลังรอจังหวะให้เธอได้ลืมตาตื่นขึ้นมาเอง
“ท่าน…เอ่อ…ไม่ใช่สิ คุณ!”
เสียงหลุดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก และในเสี้ยววินาทีนั้นเอง หัวใจเธอก็ร่วงวูบลงไปที่ตาตุ่ม เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปยังโต๊ะทำงาน โต๊ะที่เธอเอาไว้สำหรับ
