“แกไปไหนมา!”
เสียงของอาก๋งดังขึ้นทันทีที่สายธารเพิ่งก้าวเท้าเข้าในบ้าน แค่ปลายรองเท้าแตะพื้นยังไม่ทันถอด เขาก็ต้องเงยหน้ามองผู้เป็นปู่ที่ยืนขวางอยู่กลางโถง
“เปล่าครับ”
สายธารตอบสั้นๆน้ำเสียงเย็นชา พร้อมจะเดินเฉียดไปโดยไม่คิดที่จะหยุดคุย
“แกยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอสายธาร ตอบมาแค่เปล่าแล้วก็เดินหนีเนี่ยหรอ รู้ไหมว่าหนูนาราเขามารอแกตั้งแต่เย็นจนถึงสี่ทุ่ม แกหายหัวไปไหนมา ทั้งๆที่ฉันสั่งไว้แล้วว่าให้รีบกลับบ้านเพราะหนูนาราจะมาทานข้าวด้วย”
น้ำเสียงของอาก๋งแข็งกร้าว ข่มอำนาจอย่างที่เคยทำกับสายธารตั้งแต่เด็กจนโต
เท้าของสายธารหยุดชะงักทันที กล้ามเนื้อกรามขบแน่น เขาหันมามองปู่ช้าๆแววตาฉายความไม่พอใจเต็มเปี่ยม
“เฮ้อออ!! ผมยังไม่อยากมีครอบครัว ก๋งเลิกหาผู้หญิงมาให้ผมซักทีเถอะ”
เขาพ่นลมหายใจแรง ร่างสูงยืนหลังตรงแต่แววตาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
“แกอายุสามสิบแล้วนะอาสายธาร แกจะรอให้ฉันไม่อยู่ก
