“ทะ…ท่านประธาน…”
มีนาเผลอเรียกชื่อเขาออกมาเพียงแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด ร่างเล็กเกร็งตัวเมื่อสายธารก้าวเข้ามาใกล้ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรงแทบไม่เป็นจังหวะ
สายธารจ้องมองเธอด้วยสายตาคมเข้ม เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความสงสัย
“ผู้ชายคนนั้นหรอที่ทำให้เธอเสียใจ ไหนบอกว่าเขาทิ้งเธอไปแล้วไม่ใช่รึไง ทำไมเธอยังยอมไปกับเขาอีก”
มีนารีบตั้งสติพยายามทำเสียงนิ่งถามออกไป ขณะที่ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองใบหน้าของเขาแทบไม่กระพริบตา
“เอ่อคะ...คุณมาได้ไงคะ”
“ถามก็ตอบไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น”
พูดจบสายธารก็ผลักประตูก้าวขาเข้ามาในห้องทันที มือเล็กของมีนาที่พยายามดันประตูให้ปิดลง แต่ต้องเซถอยหลังไปทันที เพราะแรงของเขามีมากกว่าเธอหลายเท่า
ปั่ง!!
ประตูถูกปิดลงเสียงดังสนั่น สายตาคมของเขายังคงจับจ้องเธออย่างไม่ลดละ
“ออกไปนะคะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะโทรเรียกตำรวจ!”
สายธารหัวเราะเบาๆราวกับไม่ใส่ใจ
“
