11 ซุ่มซ่าม

1656 คำ

“โอบ...ฉันขอถามอะไรนายหน่อยสิ” มีนาหันมามองโอบตรงๆ ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยคำถามจนโอบต้องชะงัก “อะไร” เขาตอบห้วนๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความรำคาญอย่างชัดเจน ไม่อยากเสียเวลาคุยกับผู้หญิงเฉิ่มๆอย่างเธอ และไม่อยากให้ใครแซวว่ามีนาคือแฟนของเขา “นาย…ไม่มีแฟนหรือยัง” คำถามนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง พนักงานที่ยืนอยู่แถวนั้นถึงกับชะงัก หันมามองกันเป็นตาเดียว แอบกระซิบกระซาบในทันที “ยัยมีนาต้องชอบโอบแน่ๆ ถึงถามออกมาแบบนี้” โอบหน้าเหวอไปชั่วขณะ ก่อนที่วาดจะรีบแทรกขึ้นเสียงหัวเราะคิกคัก “อ้าว! ก็ตอบไปสิโอบ คนเขาถามออกมาขนาดนั้นแล้วนะ ฮ่าๆๆ” “ฉันมีแล้ว! ฉันมีแฟนแล้วชัดพอไหม” โอบโกหกออกมาเสียงดังฟังชัด สีหน้าเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน แต่ยังทำทีเป็นมั่นใจเพราะไม่อยากให้ใครต่อใคร คิดว่าผู้หญิงอย่างมีนาเข้ามาจีบตัวเอง มีนากระตุกยิ้มมองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะเอ่ยเสียงชัดถ้อยชัดคำ “น่าสงสารแฟนนายนะ ที่ต้องมาทนคบกับผู้ชายปากปีจอหลงตัวเองอย่างนาย ฉันอยากเห็นหน้าจริงๆเลย ว่าใครมันตาบอดเลือกคนอย่างนายมาเป็นแฟน” คำพูดนั้นฟาดลงกลางอกโอบจุกจนแทบพูดอะไรไม่ออก เอาจริงๆไม่เคยมีผู้ชายคนไหนพูดให้เธอแรงขนาดนี้มาก่อน ถึงเธอจะถูกผู้ชายบอกเลิกเพราะเธอเป็นผู้หญิงเฉิ่มมาก็จริง แต่ถึงแบบนั้นบอสก็ไม่เคยว่าให้เธอแรงขนาดนี้ เธอจึงเลือกที่จะฟาดกลับโอบแรงๆคืน ทำเอาหน้าขึ้นสีแดงจัดด้วยความเจ็บใจ “เธอมีสิทธิ์อะไร มาดูถูกฉันแบบนี้ยัยเฉิ่ม! เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะชาตินี้จะมีผัวหรือเปล่า” เขาตะคอกเสียงดังแววตาแทบถลน มีนาเชิดหน้าสวนกลับทันที “แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกฉันว่าเฉิ่ม ทั้งที่ตัวนายก็ไม่ได้หล่อเลยสักนิด” เสียงหัวเราะหลุดดังขึ้นทันทีจากเพลง “ฮะๆๆๆ โดนเต็มๆเลยนะโอบ นายรู้จักเพื่อนของฉันน้อยไปสะใจฉันจริงๆ คิดว่าตัวเองหล่อรึไง หล่อกี่โมงคะคุณพ่อหนุ่ม” เพลงเสริมขึ้นยังอดไม่ได้ ทำเอาโอบหน้าชาไปทั้งแถบ ความโกรธแล่นขึ้นมาจนคิ้วกระตุก แต่ยังหาคำเถียงไม่ได้ มีนาไม่สนใจจะมีปากเสียงต่อ เธอหันไปคว้าแขนเพลงแน่นก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ไปเถอะแก ฉันไม่อยากเสียเวลากับอะไรที่มันไร้สาระ เดี๋ยวท่านประธานจะรอนาน” แล้วทั้งคู่ก็เดินตรงไปที่เครื่องกดกาแฟ ทิ้งให้โอบยืนกำหมัดแน่นข้างๆตะวันและวาด เขามองตามมีนาและเพลงไปด้วยความเจ็บใจ ราวกับถูกตบหน้ากลางบริษัท ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เข้ามา” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากในห้องทำงานที่กว้างขวาง มีนาเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง มือเล็กถือถ้วยกาแฟร้อนที่เธอเพิ่งชงเสร็จ กลิ่นหอมกรุ่นลอยตลบในอากาศทันทีที่เธอก้าวเข้าไป “กาแฟได้แล้วค่ะ ท่านประธาน” เธอวางถ้วยลงบนโต๊ะทำงานตรงหน้าสายธาร น้ำเสียงพยายามให้เรียบที่สุด ทั้งที่ในใจเต้นแรงรัวทุกครั้งที่เจอหน้าเขา สายตาคมกริบตวัดมามองทันที ริมฝีปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย “ฉันบอกให้เธอชงกาแฟมารอที่ห้อง แต่เธอหายไปตั้งนานเพิ่งจะเอามาป่านนี้ เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าเธอไปทำอะไรมา” มีนาก้มหน้าทันที นิ้วมือเล็กเผลอยกขึ้นดันกรอบแว่นด้วยท่าทางเก้อเขินพร้อมตื่นกลัว “เอ่อ…คือหนูไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ ระหว่างทางที่กำลังจะเดินไปชงกาแฟ หนูเกิดปวดท้องขึ้นมากะทันหันค่ะท่านประธาน หนูก็เลยช้านิดหน่อยค่ะ” “หึ! หาข้อแก้ตัวได้เก่งจริงๆ” เสียงเย็นเยียบเอ่ย ทำเอาหัวใจเธอเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ “หนูไม่ได้แก้ตัวนะคะ หนูพูดจริงๆค่ะ” เธอรีบเถียงเสียงเบา แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าสบตาดวงตาคมดุ ที่กำลังจับจ้องมาอย่างไม่ละสายตา สายธารเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ดวงตาคมยังคงไม่ละไปไหน “ไปหยิบแฟ้มสีขาวบนชั้นมาให้ฉัน” “ได้ค่ะท่านประธาน” มีนาตอบรับเสียงสั่นเล็กน้อย ก่อนรีบหมุนตัวเดินไปยังชั้นวางแฟ้ม มือเล็กเอื้อมหยิบแฟ้มสีขาวที่อยู่สูงกว่าเธอเล็กน้อย สายธารไม่ได้มองแฟ้มเลยสักนิด แต่กลับนั่งมองแผ่นหลังบอบบางของเธอไปอย่างจงใจ แววตานั้นมีทั้งความสงสัยความคุ้นเคย พร้อมกับความหงุดหงิดปนกันไปหมด “แฟ้มได้แล้วค่ะท่านประธาน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะเธอหมุนตัวกลับมา แต่แล้วเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เท้าเล็กดันสะดุดเข้ากับขาโต๊ะพอดี “อ๊ะ!” ร่างบางเซเสียหลัก ล้มคุกเข่าลงตรงหน้าเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าของเธอกระแทกเข้ากับแผ่นหน้าท้องแข็งแรงของเขาเต็มแรง มือเล็กคว้าลงไปเพื่อพยุงตัวเองไว้ แต่กลับไปสัมผัสเข้ากับเป้ากางเกงของเขาเข้าอย่างจัง แว่นตาหล่นกระเด็นลงพื้น เสี้ยววินาทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตก็สบเข้ากับดวงตาคมกริบของสายธาร ในระยะใกล้จนลมหายใจแทบประสานกัน หัวใจดวงน้อยของมีนาเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ หายใจติดขัดเพราะตอนนี้ใบหน้าของเธอ อยู่ใกล้ใบหน้าเขาจนเกินไป “เธอ…” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาคมดุมองลงมาที่เธอ สายธารนึกถึงดวงตาของผู้หญิงคนเมื่อคืนขึ้นมา ดวงตาของเธอมันช่างเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นในคืนก่อน ราวกับเป็นคนเดียวกันไม่มีผิด “ทะ...ท่านประธานหนูขอโทษค่ะ” มีนารีบตั้งสติถอนมือออกอย่างร้อนรน ก่อนจะคว้าแว่นตาขึ้นมาสวมใส่ แต่ในจังหวะเดียวกัน มือเล็กก็ไปชนแก้วกาแฟที่เพิ่งวางไว้บนโต๊ะเข้าเต็มแรง พรึบ!! กาแฟร้อนหกราดลงบนอกแกร่ง เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของสายธารเปียกชุ่มยาวไปถึงขอบกางเกง ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย “นั่นไงฉันคิดไว้ไม่มีผิด” น้ำเสียงเย็นต่ำราวกับรู้ล่วงหน้าว่าเรื่องซุ่มซ่ามแบบนี้ต้องเกิดขึ้นแน่ “ตะ...ตายแล้วหนูขอโทษค่ะท่านประธาน หนูขอโทษจริงๆค่ะ” มีนาตะลึงไปครู่หนึ่ง มือเล็กรีบคว้ากระดาษทิชชูมาซับบนเสื้อของเขาอย่างลนลาน แต่ยิ่งเช็ดกลับเหมือนยิ่งเลอะกว่าเดิม คราบกาแฟสีเข้มกระจายออกไปกว้างกว่าเดิม สายธารกดมือตัวเองลงบนข้อมือเล็ก ที่กำลังเช็ดอย่างไม่รู้ทิศทางพร้อมรั้งมือเธอเอาไว้แน่น “พอได้แล้ว เลอะหมดแล้ว” ดวงตาคมกริบจ้องลงมาอย่างกดดันจนเธอไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย “หนูขอโทษค่ะท่านประธานหนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆค่ะ หนูไม่คิดว่ามือของหนูจะไปโดนแก้วกาแฟด้วยค่ะ หนูขอโทษจริงๆค่ะ” เสียงสั่นเครือดังลอดออกมาจากริมฝีปากสีจาง มือเล็กยังคงเช็ดไปบนแผ่นอกกว้างไม่หยุด ราวกับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี สายธารเลิกคิ้วต่ำ กำข้อมือของเธอรั้งออกจากอกตัวเองเล็กน้อย “พอได้แล้ว” น้ำเสียงทุ้มเย็นกดต่ำจนทำให้ร่างบางชะงัก ในเวลานี้สิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่แค่กาแฟที่เลอะเต็มอก หากเป็นปลายนิ้วเรียวเล็กนั่น ทุกสัมผัสทุกการเคลื่อนไหวของเธอ มันทำให้ภาพเมื่อคืนก่อน ชัดวาบเข้ามาในหัวเขาอีกครั้ง หญิงสาวคนนั้นที่เผลออ้วกใส่เสื้อราคาแพงของเขา เธอก็ปัดป่ายมือเล็กๆ อย่างไร้ทิศทางแบบนี้เหมือนกัน สายตาคมกริบกวาดมองลงบนใบหน้าเล็ก ที่รีบสวมแว่นกลับเข้าที่เหมือนต้องการปิดบังอะไรบางอย่าง ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน แต่เขาก็ส่ายหน้าในใจทันที 'เป็นไปไม่ได้ เลขาของเขานี่น่ะหรือเธอคือยัยผู้หญิงซุ่มซ่าม เฉิ่มเชย ขี้เกรงใจ ขนาดเดินยังเกือบสะดุดทุกครั้ง จะเป็นผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงกัน ผู้หญิงคนนั้นเปรี้ยวเฉี่ยว มั่นใจ ยั่วยวนในทุกท่วงท่า ไม่มีทางที่จะเป็นคนเดียวกัน' แต่ทว่าความคิดนั้นยังไม่ทันได้จบลงเขาก็เห็นว่า ริมฝีปากของเธอตอนที่เผยอขึ้น มันเหมือนกับตอนที่เธอคนนั้นเผยอปากจูบเขาในคืนนั้น เขาจำสัมผัสนั้นได้ดีเธอเร่าร้อนและเธอก็ถูกใจเขามาก “ท่านประธาน” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นอีกครั้ง มือกำชายกระโปรงแน่นด้วยความประหม่า “หนู…หนูขอโทษจริงๆค่ะ” สายธารหรี่ตาลงอีกครั้ง ก่อนปล่อยข้อมือเธอช้าๆ แต่แววตากลับยังไม่ยอมถอนจากใบหน้าและดวงตาคู่นั้น “ฉันบอกให้พอแล้ว! เลิกเช็ดได้แล้ว เก็บกวาดให้สะอาดเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงทุ้มต่ำแข็งกร้าวดังขึ้นจนมีนาสะดุ้งเฮือก ร่างบางชะงักมือค้างทันที ก่อนรีบก้าวถอยออกห่างจากเขาเล็กน้อย สายธารขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้าคม แต่ในแววตากลับแฝงไปด้วยความสงสัยไม่เลิก เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนเอ่ยสั่งเลขาเฉิ่มเงอะงะด้วยอารมณ์หงุดหงิด "เสร็จแล้วตามนายตี๋มาพบฉันด้วย" "ได้ค่ะท่านประธาน" มีนารีบรับคำทันทีด้วยท่าทางร้อนรน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more