“เดี๋ยวหนูไปเอากาแฟแก้วใหม่มาให้นะคะ”
มีนาเอ่ยพรางรีบลุกขึ้น ก้าวเท้าออกจากหน้าโต๊ะไปอย่างไว หัวใจเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ ขณะที่สายธารยังคงจ้องมองแผ่นหลังบางของเธอแทบไม่ละสายตา
คิ้วหนาคมของเขาขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับพาให้เขาเผลอคิดไปว่า 'ดวงตาและแววตาที่เธอมีตอนที่ไม่มีแว่นนั้น เหมือนกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อคืนก่อนเอามากๆ แต่เธอซุ่มซ่ามเกินไป ต่างกับผู้หญิงคนนั้นที่ทั้งสวยและทั้งเซ็กซี่ แถมยังมีเสน่ห์รุนแรงแบบนั้นด้วย ไม่มีทางเป็นคนเดียวกันได้หรอก'
เขาพึมพำกับตัวเองเงียบๆ ก่อนจะสลัดความคิดนั้นทิ้งไป แล้วลุกขึ้นถอดเสื้อเชิ้ตตัวที่เลอะออก เผยให้เห็นมัดกล้ามเป็นลอนที่หน้าท้อง พร้อมกับมัดกล้ามเนื้อบนต้นแขนที่เป็นมัดๆราวกับก้ามปู
ไม่นานมีนาก็กลับมาพร้อมกับกาแฟแก้วใหม่ ทันทีที่ประตูเปิดออกภาพตรงหน้าก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นจ
