Hot Storm พายุรักนายวิศวะ

บทที่ 3 ข้างห้อง 1

"เป็นโรคจิตหรือไงถึงได้ตามมาถึงหอกันขนาดนี้" ไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กยังยกกระเป๋าผ้าที่ภายในมีทั้งหนังสือ และอุปกรณ์การเรียนอยู่ข้างในขึ้นมาตีเขาเป็นพัลวันหวังให้อีกฝ่ายล้มเลิกการเดินตามเธอเสียที คนพี่ได้แต่ปัดป่ายอย่างไม่จริงจังนัก อีกทั้งเรียวแขนแกร่งยังเอื้อมมือไปจับแขนเล็กในตอนที่เธอเสียหลักเกือบจะหงายหลังด้วยซ้ำ

"พี่เปล่า เธอหยุดตีพี่ก่อน.." และในที่สุดคนตัวเล็กก็โดนมือใหญ่รวบมือไว้ แต่ด้วยแรงที่มีก็ทำให้คนตัวเล็กบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาในทันที และนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขายอมปล่อยเพราะกลัวว่าจะทำให้เธอเสียหลักอีกครั้ง

เมื่อคนตัวเล็กถอยออกไปตั้งหลักได้ก็ทำหน้ายุ่งใส่เขาอย่างคนไม่ยอมกัน

"เปล่าก็กลับไปสิ" คนตัวเล็กชี้นิ้วไปยังจุดที่ทั้งเธอและเขาเพิ่งจะเดินมา แต่เขากลับขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามอีกครั้ง

"ทำไมพี่ต้องกลับ หอนี้ห้ามผู้ชายเข้างั้นเหรอ"

ก็เปล่า.. หอที่เธออยู่เป็นหอรวม

คนตัวโตกว่าเมื่อเห็นคนตัวเล็กเงียบไปก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ดวงตาคู่คมจ้องใบหน้าของเธอแน่นิ่งก่อนจะบอกจุดประสงค์ของตัวเองให้เธอรู้ เพราะเขาไม่ได้ตามเธออย่างที่เข้าใจ..

ตัวเขาเองก็เพิ่งจะรู้ก็ตอนที่เดินลงมาจากรถนี่แหละว่า 'เธอ' อยู่หอนี้

"พี่ไม่ได้ตามเธอ แต่พี่เพิ่งจะย้ายเข้าหอวันนี้วันแรก รถพี่ซ่อมอยู่ที่อู่เลยต้องนั่งรถเมล์กลับทางเดียวกับเธอนี่แหละ หอนี้มันมีทางเข้าทางเดียวนี่นา ไม่ให้พี่เดินตามเธอแล้วจะให้พี่เข้าทางไหนล่ะ เธอบอกพี่ได้ไหม" เขาเอ่ยบอกคนตัวเล็กไป และเหมือนจะเห็นว่าคนตรงหน้านั้นหน้าเสียไปเป็นที่เรียบร้อย

ใบหน้าสวยค่อยๆ ซีดเผือดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำตอบของเขา

"งะ งั้นก็แล้วไป" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างเสียหน้า

อาย นี่มันน่าอายมาก อ๊ากกกกก!!

นี่เธอเอาความมั่นมาจากไหนงั้นเหรอ ที่คิดว่าเขาตามเธอมาน่ะ โคตรน่าขายหน้าเลย!!

ว่าแล้วก็รีบหันตัวกลับไปทางเดิมอีกครั้ง ก่อนจะรีบย่ำเท้าหนีอย่างรวดเร็ว ไม่อยากมองใบหน้า ภายใต้แมสก์ที่คงหัวเราะเยาะเธออย่างสะใจไปแล้วก็ได้..

พายุทอดสายตามองตามร่างแบบบางที่ก้าวขาฉับๆ ตรงดิ่งเข้าหอพักอย่างรีบเร่ง ครู่หนึ่งก็หัวเราะในลำคอกับท่าทางประหม่าของเธอ

ปกติจะเจอแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าใส่ แต่นี่วิ่งหนีเขาเฉย

"หึ คนอะไรขี้โวยวายเหมือนแมวเลย" เธอเหมือนแมวน้อยขี้ระแวงที่ชอบแตกตื่นไปเองไม่น้อย ไม่เห็นจะเหมือนคืนนั้นเลยที่ชวนเขาขึ้นห้อง..

ว่าแต่มือหนักเหมือนกันนะเนี่ย..

คนตัวเล็กเบะปากมาตลอดทางในระหว่างการเดินจ้ำอ้าวแบบไม่คิดชีวิต เธอเผลอตีพี่วิศวะคนนั้นไปอย่างไร้เหตุผลเพราะคิดว่าเขาเป็นโรคจิต เธอมันแย่จริงๆ ที่กล้าทำร้ายคนอื่น หรือตัดสินคนอื่นไปเองโดยไม่ถามไถ่ก่อน

ตีเต็มแรงแบบไม่ยั้งมือเลยด้วย...

ตอนนั้นเธอแค่ประหม่าเกินไปไม่ได้ตั้งใจจะตีเขาจริงๆ นะ แต่สถานการณ์เมื่อครู่มันน่าอายเกินกว่าเธอจะกล้าเอ่ยปากขอโทษเขานี่สิ..

"น้องครีมขาาาา" เสียงแว้ดๆ อันคุ้นหูดังแว่วมาจากอีกทางหนึ่งของใต้ถุนหอพัก ทำให้คนตัวเล็กต้องเบรกเท้าที่กำลังจะมุ่งหน้าเข้าลิฟต์ทันที

"ว่าไงคะพี่นิด" คนตัวเล็กเอ่ยทักพี่นิดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเข้าไปหาคนเป็นพี่ที่กวักมือเรียกเธออยู่

พี่นิดเป็นคนดูแลหอแห่งนี้ อีกทั้งยังเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อใต้หอที่เปิดให้บริการ 24 ชั่วโมงพร้อมกับเหล่าพนักงานอีกสองสามคนในนั้น

เมื่อคนตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้ รอยยิ้มกว้างอย่างไม่กักเก็บอารมณ์ใดๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของพี่นิด

"น้องครีมรู้ปะ ว่าข้างห้องน้องครีมมีคนมาเช่าแล้วนะคะ พี่ขอกระซิบว่าหล่อโฮกฮากมากแม่! เห็นหน้าครั้งแรกพี่อยากจะเป็นลม คนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้!" เสียงระริกระรี้ของพี่นิดเอ่ยขึ้นพร้อมกับป้องปากพูดกับคนตัวเล็กยกใหญ่

ครีมเช่าห้องอยู่ชั้น 6 ของหอพักแห่งนี้และข้างห้องเธอมันก็ว่างมาตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้ว ในช่วงค่ำบนชั้นของเธอจะเงียบเหงามากทั้งที่มีคนเช่าเกือบทั้งชั้น แต่เหมือนว่าคนพวกนั้นแค่เช่าทิ้งไว้และกลับมาค้างแค่บางวันเท่านั้น เธอจึงรอคอยเพื่อนข้างห้อง อย่างน้อยก็มีไว้เพื่ออุ่นใจ มีไว้เพื่อไม่ให้เธอคิดฟุ้งซ่านว่าเธอเป็นคนเดียวที่อยู่บนชั้นนั้น

เธอเป็นคนค่อนข้างขี้เหงา.. ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับแต่เธอเป็นคนแบบนั้นจริงๆ แต่ก็ไม่เคยมีความกล้าจะสอยใครขึ้นห้องสักครั้ง ถ้าไม่เมาคงไม่กล้าหรอก

"ผู้ชายเหรอคะ" คนตัวเล็กเลิกคิ้วถามพี่นิดไปอีกครั้ง

"ใช่จ้ะ งานดีแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ พี่ขอรับประกันเลย นั่นไงๆ คนที่ใส่แมสก์ ผมสีน้ำตาลคาราเมล ตัวสูงเหมือนนายแบบที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์น่ะ" พี่นิดชี้นิ้วไปยังบุคคลที่ยืนกดลิฟต์อยู่ไม่ไกล

ตรงนั้นไม่มีใครอื่นนอกเสียจาก.. พี่พายุ

"..." คนตัวเล็กแน่นิ่งไปทันทีที่รู้ว่าใครเป็นว่าที่เพื่อนข้างห้องของเธอ

"น้องพายุมานี่หน่อยจ้า" คนตัวเล็กที่ไม่ทันได้พูดอะไร พี่นิดก็ตะโกนเรียกเขาคนนั้นพร้อมกับกวักมือให้ร่างสูงเดินมาทางนี้