บทที่ 3 ข้างห้อง2
1141 คำ
"ครับพี่.." น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เขาเหลือบสายตามองคนตัวเล็กนิดหน่อยก่อนจะกลับไปโฟกัสยังพี่นิดอีกครั้ง
"นี่น้องครีม อยู่ชั้นเดียวกับเราห้องติดกันเลยนะ มีอะไรก็ช่วยเหลือกันนะคะ ส่วนครีม..นี่พายุจ้ะ น่าจะแก่กว่าเรา งั้นเราเรียกเขาว่าพี่แล้วกันนะ" คนตัวเล็กทำสีหน้าไม่ถูก ไม่คิดว่าพี่นิดจะแนะนำเธอให้เขารู้จัก
ริมฝีปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ถึงแม้ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ห่าง แต่ก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังมองมายังเธอ...
ตึ้ง!
เสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นเมื่อมาถึงชั้น 6 เป็นชั้นที่ทั้งเธอและเขาเช่าอยู่ข้างกัน ทั้งคู่ขึ้นลิฟต์มาพร้อมกัน แต่ในระหว่างอยู่ในนั้นกลับไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
ได้แต่สบตากันผ่านเงาสะท้อนของบานประตูลิฟต์เท่านั้น ในหัวของเธอมันวนคิดแต่เรื่องที่เธอตีเขาเพราะเรื่องเข้าใจผิด และยังหาจังหวะขอโทษเขาไม่ได้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะดูนิ่งหรือไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามเธอ คนตัวเล็กก็ยิ่งรู้สึกผิด..
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงของเธอกระทบกับพื้นดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ และมีเสียงรองเท้าผ้าใบของเขาดังตามหลังมาไม่ห่าง ห้องของเธอถึงก่อนห้องของเขาที่อยู่ถัดไปอีกห้อง และตอนนี้คนตัวเล็กก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องตัวเองแล้ว และในตอนนั้นที่ร่างสูงกำลังจะเดินผ่านไป เธอก็รีบหันตัวไปขอโทษเขา
"เราขอโทษที่ฟาดพี่เมื่อกี้..นะ" คำพูดของเธอทำร่างสูงชะงักปลายเท้าที่กำลังจะก้าวผ่านร่างแบบบางไป
"..." สายตาของเขาจดจ้องไปยังใบหน้าสวยนิ่ง
"ก็เราไม่รู้นี่นา เรานึกว่าพี่จะตามเราเหมือนโรคจิต" คนตัวเล็กยังหาเหตุผลร้อยแปดเพื่อให้ความผิดของเธอลดลงมานิดหน่อย แต่เมื่อดวงตาคู่สวยเงยขึ้นไปสบกับเขากลับเห็นเพียงสายตาที่อ่านไม่ออกของเขาแค่นั้น
"..."
ครีมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะมีแมสก์กั้นจึงมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ค่อยถนัด
"พี่คงไม่ถือสาเราใช่ไหม เพราะมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด" คนตัวเล็กเม้มปากเล็กน้อยเมื่อเอ่ยสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาจนหมด แต่ร่างสูงตรงหน้ากลับนิ่งเสียจนคนตัวเล็กหน้าเสียอีกครั้ง
หรือเขายังไม่หายโกรธเธอ.. เมื่อกี้เธอฟาดเขาเต็มแรงด้วยนี่สิ
"เจ็บ"
"หือ?" คนตัวเล็กเงี่ยหูฟังเล็กน้อยเพราะได้ยินในสิ่งที่เขาเอ่ยไม่ค่อยถนัด อาจเป็นเพราะเขากระซิบมันผ่านแมสก์เสียงก็เลยเบาหวิวเกินกว่าที่เธอจะได้ยิน แต่เขากลับเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กทำสีหน้างงงวย
"พี่เจ็บตรงที่เธอตีพี่.." เสียงของเขานุ่มทุ้มในยามที่เอ่ยประโยคนั้น
"ง่ะ! เราขอโทษจริงๆ ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ตั้งใจ พี่เองก็ไปทายาละกัน เราเข้าห้องก่อนนะ" คนตัวเล็กหัวเราะแหะๆ เพราะไม่รู้ว่าเขาเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมาทำไม ในเมื่อเธอก็ขอโทษเขาไปแล้วนี่
แต่ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้หมุนตัวกลับไปยังประตูห้องของตัวเอง เสียงของเขากลับเอ่ยขัดขึ้นมา
"ใจร้ายจังเลยนะ.."
"อ่า.." เธอก็ขอโทษไปแล้วนี่นา..
"อย่างน้อยก็ควรทายาให้ไหมล่ะ ถ้าคิดจะขอโทษพี่จริงจังอะ" เขาเอ่ยขึ้นพลางใช้ฝ่ามือเสยเส้นผมสีคาราเมลไปข้างหลัง ถึงแม้เขาจะปกปิดใบหน้าด้วยแมสก์ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันดูดีจนเธอแทบจะละสายตาไปไหนไม่ได้
หน้าเขาตอนไม่ใส่แมสก์จะดูดีขนาดไหนกันนะ.. น้ำเสียงของเขาก็ช่างคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหน
"เราขอโทษ.." คนตัวเล็กเอ่ยคำนี้ไปอีกครั้งหวังให้เขาปล่อยให้เธอเข้าห้องไปได้แล้ว แต่เขากลับเอ่ยขึ้นมาอีกประโยค
"คำขอโทษใครๆ ก็พูดได้ แต่การกระทำสำคัญที่สุด"
นี่จะให้เธอรับผิดชอบด้วยการไปทายาให้เขางั้นเหรอ? แต่เธอคิดว่าไม่ได้ตีเขาแรงจนเกิดการช้ำเลือดช้ำหนองเลยนะ แต่ในเมื่อเธอเป็นคนฟาดเขาไปขนาดนั้นก็จะยอมรับผิดชอบไปก่อนแล้วกัน
"งั้นเดี๋ยวพี่มาห้องเราก็ได้ เดี๋ยวเราทายาให้" คนตัวเล็กพ่นลมหายใจเล็กน้อยในขณะที่เอ่ยประโยคนั้น แม้จะมีคำถามในหัวมากมายว่าจำเป็นต้องทายาให้ด้วยเหรอ
".." ร่างสูงไม่เอ่ยอะไรต่อจากนั้น แต่ดวงตากลับฉายแววความพึงพอใจอยู่ในทีจนคนตัวเล็กเกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมานี่สิ
เหมือนกำลังจะโดนแกล้งยังไงก็ไม่รู้สิ
คนตัวเล็กที่กำลังจะไขกุญแจเข้าห้อง ก็หันกลับไปมองเขาที่กำลังจะไขกุญแจเข้าห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะตะโกนบอกเขาไปอีกครั้ง
"อ้อ! อีกอย่าง ห้ามใส่แมสก์เข้ามาในห้องเราเพราะเราจะนึกว่าพี่เป็นโจร โอเค้?" คนตัวเล็กทำหน้าทะเล้นใส่เขาเล็กน้อย แต่เขากลับเอ่ยตอบกลับมาด้วยคำพูดที่ตรงใจเธอ
"กลัวว่าพี่เป็นโจร หรือเธอแค่อยากเห็นหน้าพี่กันแน่.."
กึก!
เกลียดความรู้ทันของเขาเสียจริง หน้าเธอมันดูอยากรู้อยากเห็นขนาดนั้นเลยเหรอ.. แต่ใครจะปล่อยให้เขารู้ล่ะว่าเธอคิดอะไรอยู่
"เราไม่ได้อยากเห็นหน้าพี่ขนาดนั้นสักหน่อย พี่จะใส่หรือไม่ใส่ก็เรื่องของพี่แล้วกัน หายใจไม่ออกตายขึ้นมาก็อย่ามาหลอกเรานะ ฮึ่ย :("
บางทีเขาอาจจะเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ใครมองหน้ามองตาก็เป็นได้ ถ้าเขาไม่ชอบให้ใครมองหน้า เธอเองก็ไม่ควรไปบังคับเขาเช่นกัน แต่แทนที่เขาจะดุเธออย่างที่คิด ร่างสูงกลับเอ่ยอีกประโยคที่ชวนคันยุบยิบในทรวงอกเสียอย่างนั้น
"หึ ครับผม พี่คงไม่ตายง่ายๆ หรอก ยังไม่เคยมีแฟนกับเขาเลยเนี่ย :)" ถึงแม้ไม่เห็นใบหน้านั้นแต่น้ำเสียงก็ยังคงเต็มไปด้วยความทะเล้น ความรู้สึกเหมือนโดนอ่อยแบบนี้คืออะไร..
"กะ ก็เรื่องของพี่สิ บอกเราทำไม" คนตัวเล็กเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก แล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องทันที
ปัง!
- ผู้เขียน
