บทที่ 7 มอมเมา1
1019 คำ
"อืม แต่ยังมีอีก.." เขาเอ่ยพลางลากเสียงให้ยาวขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยอีกประโยคหนึ่งขึ้น "พวกหนังสือโป๊"
คนตัวเล็กที่ไม่คาดหวังคำพูดพวกนั้นจากเขามาก่อนถึงกับสำลักไวน์ที่กำลังดื่มอยู่ในทันที
แค่ก!
ฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบหน้าอกตัวเองป้อยๆ ใบหน้าแดงก่ำไปกับคำพูดคำจาที่เขาเอื้อนเอ่ย สติของเธอกระเจิงไปกับคำพูดเขาเสียเดี๋ยวนั้น ไม่คิดว่าคนสุภาพแบบเขาจะกล้าเอ่ยคำพูดพวกนี้ให้เธอฟัง ทั้งท่าทางสีหน้าของเขายังคงราบเรียบ ทำเหมือนคำพูดพวกนั้นเป็นเพียงเรื่องเล่าทั่วๆ ไป
ทั้งที่มันไม่ควรเอ่ยบอกให้เธอฟังแม้แต่น้อย
"เอาน้ำเปล่าล้างปากหน่อยไหม" เขาเอ่ยพร้อมกับทำท่าทำทางเหมือนกำลังจะลุกขึ้นไปหยิบน้ำให้เธอ แต่ก็เป็นคนตัวเล็กที่เอ่ยดักเขาไว้
"ระ เราโอเค" คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างหนักหน่วง ส่ายหน้าเบาๆ เพื่อเรียกอารมณ์ที่แตกกระเจิง ควบคุมสติให้กลับมาอย่างรวดเร็ว
นี่เขาตั้งใจให้เธอรู้ใช่ไหมว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายเรียบร้อย หรือสุภาพอย่างที่เธอคิดไว้
"ตกใจเหรอ" เขาเอ่ยพลางส่งกระดาษทิชชูมาให้เธอเช็ดคราบเปื้อนตรงช่วงอกอิ่ม สายตาเขาทอดมองตามการกระทำของเธอ ที่กำลังใช้มือซับคราบเหล่านั้นโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันได้สังเกตเขาด้วยซ้ำ
"เราไม่ได้ตกใจที่พี่มีหนังสือพวกนั้น แต่เราคาดไม่ถึงว่าพี่จะพูดมันออกมาต่างหาก" คนตัวเล็กตอบคำถามพลางก้มหน้าก้มตาเช็ดคราบตรงช่วงอกขาวผ่อง
ไวน์บางส่วนไหลเข้าร่องอกจนเธอไม่สามารถเช็ดมันได้ด้วยซ้ำ จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้งในตอนที่เขาผละสายตาออกจากเนินเนื้อของเธอไปในเสี้ยววินาทีนั้น..
ใบหน้าหล่อขึ้นซับสีแดงเล็กๆ บนใบหน้า ลูกกระเดือกของเขากระดกขึ้นเหมือนกำลังกลืนน้ำลายก้อนเหนียวลงสู่ลำคอ
"ปกติพี่ไม่ใช่คนชอบเปิดเผย แต่กับเธอพี่แค่อยากบอก" ดวงตาของเขาจ้องใบหน้าสวยของเธอนิ่ง.. สายตาที่เหมือนกับกำลังสื่อความหมายบางอย่าง ทั้งแพรวพราวและดูมืดครึ้มลงราวกับสายตานักล่าอย่างไรอย่างนั้น
เธอเองก็ไม่สามารถหาข้อสรุปให้กับสายตาที่เขาเมียงมองเธอได้ว่าต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ แต่การที่เขาเปิดเผยเรื่องรสนิยมแบบนี้มันก็ทำให้เธอรู้อย่างหนึ่งนั่นก็คือ..
"พี่เป็นพวกชอบหมกมุ่นงั้นเหรอ" คนตัวเล็กเลิกคิ้วถามเขาอย่างสงสัย สีหน้าของเขาตอนที่ได้ยินคำถามนั้นถึงกับชะงักไปเล็กน้อย แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็กลับมาปกติอีกครั้งพร้อมกับคำตอบของเขา
"เปล่า.."
"แต่ชอบดูของพวกนั้น?" เธอถามจี้เขาไม่เลิก และนั่นก็ทำให้เขาถึงกับไปต่อไม่เป็น
"..."
พี่พายุได้แต่มองเธอนิ่ง แปลว่าคำสันนิษฐานของเธอถูกสินะ เธอไม่ได้รังเกียจรสนิยมของใคร เขาจะชอบดูของพวกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่หมกมุ่นไปมันก็ไม่ใช่เรื่องดีนี่
"เราว่าพี่หาแฟนเถอะ มันจะหมกมุ่นกับของพวกนั้นน้อยลง แล้วพี่จะ.."
"พี่จะไปหมกมุ่นกับแฟนแทนแบบนั้นใช่ไหม" เขาพูดต่อจากคำพูดของเธอ
"ก็อาจจะ" เธอเอ่ย แต่ใบหน้าเขากลับยกยิ้มที่มุมปากให้เธอเสียอย่างนั้น
"พี่ไม่ชอบความวุ่นวายเท่าไหร่"
ประโยคปฏิเสธที่ไม่มีคำปฏิเสธของเขาดังขึ้น แต่สีหน้าในยามที่เธอบอกให้เขาหาแฟนมันก็บ่งบอกแล้วว่าเขาไม่ต้องการความสัมพันธ์ฉันแฟนกับใครทั้งนั้น
"พูดแบบนี้แปลว่ายังไม่อยากมีแฟนอะดิ" แล้วมาบ่นกับเธอว่าเหงาเนี่ยนะ เขาต้องการอะไรกันแน่
ความสัมพันธ์ที่ไม่ผูกมัดแบบนี้ใช่ไหม?
"พี่ไม่ชอบอาการหึงหวง ผู้หญิงมักเป็นแบบนั้น มันทำให้พี่รำคาญ.."
นี่คือสาเหตุของการที่เขายังโสดสินะ คงเป็นคนที่ขี้รำคาญง่าย
"แปลว่าถ้าพี่มีแฟนก็จะไม่หึง หรือหวงเขางี้เหรอ" เธอเอ่ยถามเขาอีกครั้ง
"พี่ไม่ใช่คนขี้หึง หรือชอบหวงใคร"
ดูจากลักษณะของเขาแล้วก็คงเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ นั่นแหละ เขาเหมือนโลกส่วนตัวสูงอีกทั้งยังเหมือนเข้าถึงยาก การที่เขาจะขี้รำคาญก็คงไม่แปลกอะไร
คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งที่ไม่ค่อยเข้าใจเขาเท่าไหร่ เธอเองก็ไม่เคยมีแฟนเลยไม่อยากตัดสินใครจากคำพูด ได้แต่จิบไวน์ในมือแก้เก้อเท่านั้น
"พี่ขอถามเธอได้ไหม" แต่เขาก็ยังขยันหาเรื่องคุยกับเธอ ทั้งที่ภายนอกเหมือนคนพูดน้อยแต่เมื่ออยู่กับเธอกลับพูดเยอะเสียอย่างนั้น
"อืม ได้สิถ้าเราตอบได้อะนะ" คนตัวเล็กยักไหล่ เธอไม่ใช่คนถือตัวอะไร ในเมื่อเขาอยากถามเธอก็จะตอบเท่าที่ตอบได้ ทว่าคำถามของเขานั้น..
"ชอบผู้ชายแบบไหนเหรอ"
กึก!
คนตัวเล็กชะงักตัวไปคาดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยคำถามนี้ จนต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขา แต่เมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังก็ทำคนตัวเล็กต้องยอมตอบไปตามความคิดของตัวเอง
"ถ้าพี่ถามเรา เราจะบอกว่าเราไม่มีสเปก แต่เราชอบผู้ชายที่ไม่เจ้าชู้แค่นั้น" เธอโดนผู้ชายจีบมาหลายต่อหลายคน แต่ส่วนใหญ่ที่เข้าหามักไม่ได้คุยกับเธอแค่คนเดียว หรือบางครั้งก็จีบใครหลายคนในเวลาเดียวกัน
".." คำพูดของคนตัวเล็กทำเขานิ่งเงียบไป ทำให้เธอมีจังหวะถามกลับบ้าง
"แล้วพี่ล่ะ ชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ"
- ผู้เขียน
