บทที่ 10 สาวคนนั้น 1
1008 คำ
'ครีมอยากกินน้ำของพี่..'
พึ่บ!!
คนตัวเล็กสะดุ้งตัวโยนลุกจากเตียงในเวลาต่อมาเพราะความฝันที่มันหลอกหลอนในยามหลับนอน ความฝันที่ทำคนตัวเล็กหน้าแดงซ่านจนต้องยกฝ่ามือขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้
ฝันลามกอะไรขนาดนี้ นี่เธอฝันว่าอม..
"ฝันบ้าอะไรวะเนี่ย" คนตัวเล็กสบถกับตัวเองเบาๆ ในหัวตื้อไปหมด ความมึนจากเมื่อคืนยังคงเหลืออยู่ จึงต้องสะบัดหน้าไล่อาการเบลอๆ ให้ออกจากหัวไป
"ฝันอะไรงั้นเหรอ" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมไหนของห้องก็ไม่รู้ คนตัวเล็กที่มีอาการมึนเบลอเป็นทุนเดิมจึงเอ่ยตอบเขาออกไป
"ก็ฝันว่าฉัน..หือ?" แต่ไม่ทันได้เอ่ยจบประโยค ดวงตากลมโตเงยขึ้นมองตามเสียงนั้น ก็พลันตัวชาวาบไปทั้งตัว
พี่พายุ!! นี่เขาเข้ามาอยู่ห้องเธอ.. ดวงตาคู่สวยเพ่งมองไปยังรอบห้องที่ดูแตกต่างจากห้องที่เธออยู่ ก็ถึงกับหุบริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยถามเขาด้วยคำถามโง่ๆ อย่างเช่น
'พี่เขามาอยู่ห้องเราได้ไง' เพราะตอนนี้เธอยังอยู่ห้องเขาตั้งแต่เมื่อคืนด้วยซ้ำ!!
ครีมทอดสายตามองเขานิ่งงัน ในตอนนี้พี่พายุอยู่ในชุดเสื้อช็อปสีแดงเลือดหมู เข้าคู่กับกางเกงยีนสีดำ สายตาเธอเพ่งมองนาฬิกาที่อยู่ข้างหลังเขาก็พบว่ามันเกือบจะ 10 โมงแล้ว
"ฝันอะไรเหรอ" เขาเอ่ยย้ำอีกครั้งพร้อมกับริมฝีปากหยักที่ยกยิ้มขึ้นเล็กหน่อย
"เปล่า.." เธอตอบเขาเสียงแผ่ว ก่อนจะเอ่ยถามอีกประโยค "เมื่อคืนเรานอนห้องพี่เหรอ" เพราะตัวเองจำไม่ได้ก็เลยต้องเอ่ยถามเขา สมองมันเบลอไปหมด เหมือนในหัวจะฉายแต่ภาพลามกของเธอที่กำลัง..อมเขา
"อืม เธอเมาแล้วขอนอนห้องพี่น่ะ" เขาเอ่ยตอบก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ จนคนตัวเล็กต้องยกผ้าห่มขึ้นมาปิดตรงช่วงอกของตัวเองที่ก้มมองแล้วมันดูวาบหวิวจนใจหาย เพราะเสื้อสายเดี่ยวที่ใส่อยู่มันหลุดลุ่ยจนเห็นเนินเนื้ออวบอิ่มทะลักออกมาอวดสายตาเขา
"หึ" ไม่รู้ว่าหูเพี้ยนหรืออะไร เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นผะแผ่ว ในลำคอของเขา พี่พายุเดินไปคว้านาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาใส่ต่อจากนั้น กลิ่นน้ำหอมที่โชยออกมาจากตัวเขาแตะจมูกเธอจนเผลอสูดเข้าปอดอย่างเผลอไผล
".." คนตัวเล็กกัดริมฝีปากเพื่อข่มอารมณ์พลุ่งพล่านในอก รู้สึกหัวใจกระตุกทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ยิ่งได้กลิ่นหอมจากกายเขาเธอก็ยิ่งร้อนรุ่มคล้ายกำลังโดนไฟสุมก็ไม่ปาน
เธอเป็นอะไร.. ทั้งที่ไม่เคยมีอารมณ์กับใครมาก่อน แต่กับเขาเธอกลับคิดเรื่องใต้สะดือด้วยแทบทุกครั้ง คล้ายกับห้ามความคิดของตัวเองไม่ได้เสียอย่างนั้น เหมือนร่างกายควบคุมไม่ได้เมื่ออยู่ใกล้ๆ ร่างกายหอมกรุ่นของเขา
ใบหน้าสวยมองเขานิ่ง แต่มันก็มีภาพบางอย่างซ้อนทับเข้ามาจนต้องเบือนหน้าหนี
'เผลอคิดลามกกับเขาอีกแล้วยัยครีมเอ๊ย'
"แฮงก์หรือเปล่า พี่มีนมกับขนมปังเรากินได้นะอยู่ในตู้เย็นอะ" เสียงของเขาทำคนตัวเล็กหลุดออกจากอาการภวังค์ความคิดฟุ้งซ่าน
"อะ อืม" เธอพยักหน้าให้เบาๆ ทั้งที่สมองยังไม่ทันได้ประมวลผลด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่เขาบอกอะไร
เมื่อคืนคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม เพราะเขาทำตัวปกติสุดเหมือนระหว่างเรานั้นไม่มีอะไรผิดปกติ
"พี่ต้องไปเรียนแล้ว ถ้าเราจะออกจากห้องก็ล็อกประตูให้พี่ด้วยแล้วกัน" เขายิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาลูบเส้นผมให้เธอเบาๆ ก่อนร่างสูงจะเดินผ่านเตียงไปยังประตูห้อง
"อืม" คนตัวเล็กก็พลอยโล่งใจไปด้วย เพราะคิดว่าเรื่องเมื่อคืนคงเป็นเธอที่ฝันลามกไปเอง แต่ในขณะที่เขาเอื้อมมือไปบิดประตูห้อง ใบหน้าคมนั้นกลับหันมามองเธออีกครั้งพร้อมกับเอ่ย..
"ปากของเราบวมๆ นะ หาอะไรทาด้วยแล้วกัน เมื่อคืนเราใช้ปากหนักเกินไปน่ะ"
"...!!!" ครีมอ้าปากค้างไปกับคำพูดนั้นของเขา ประตูถูกปิดลงหลังจากนั้น แต่นานเท่าไหร่แล้วเธอเองก็ไม่อาจรู้ ในตอนนี้ที่เธอรู้นั้น หน้าของเธอกำลังแดงก่ำ ไม่อาจคิดได้ว่าความฝันที่เธอนึกคิดนั้นเป็นเรื่องจริง หรือเป็นความฝันกันแน่
เมื่อคืนเธอกับเขาไปถึงขั้นไหน! สมองเธอไม่อาจรับรู้อะไรต่อจากนั้นนอกจากรีบออกจากห้องเขาเพื่อกลับห้องตัวเองในเวลาต่อมา
12.35 นาที @มหาวิทยาลัยA ตึกรวม
ถึงแม้เธอจะอยากลาแค่ไหนแต่วันนี้ก็ต้องฝืนตัวเองไปเรียนในช่วงเที่ยงให้ได้ แม้ว่าสภาพเธอตอนนี้จะไม่อำนวยต่อการเรียนมากแค่ไหนก็ตาม เธอจะโดดวิชาหลักไม่ได้เพราะมันจะทำให้ไม่มีสิทธิ์สอบ
คนตัวเล็กอยู่ในชุดนักศึกษาขนาดพอดีตัว กระโปรงทรงเอยาวครึ่งขาอ่อน เบื้องล่างสวมรองเท้าส้นสูง.. ถึงแม้จะปวดขาเล็กน้อยเวลาเดินก็เถอะ แต่เธอชอบใส่เพราะมันเป็นการเสริมบุคลิกภาพให้กับตัวเอง
วันนี้เธอมีเรียนที่ตึกรวมจึงต้องรีบหน่อย แน่นอนว่าต้องรอลิฟต์นานตามเคย เพราะมีนักศึกษาจากหลายคณะมารวมตัวกัน ในระหว่างที่กำลังจะเดินตรงไปยังลิฟต์นั้นจู่ๆ ใครบางคนก็เดินเข้ามาชนเธอจนเซไปเล็กน้อย
พลั่ก!
"นี่! แกตาบอดหรือไงถึงเดินไม่ดูทางน่ะฮะ!"
- ผู้เขียน
