บทที่ 10 สาวคนนั้น 2
1236 คำ
พลั่ก!
"นี่! แกตาบอดหรือไงถึงเดินไม่ดูทางน่ะฮะ!" เสียงนั้นดังขึ้นจนเธอต้องก้มหน้าลงไปดู เพราะอีกฝ่ายตัวเตี้ยกว่าเธอหลายคืบเลยทีเดียว แต่เมื่อกี้เธอไม่ได้เป็นฝ่ายชนใครนะ ใครกันแน่ที่ตาบอดแล้วไม่ดูทางกันน่ะ
"ก็เธอไม่ใช่เหรอที่เดินมาชนเราก่อนน่ะ" ครีมมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เหมือนจะคุ้นๆ ว่าเป็นรุ่นพี่ในคณะของเธอเลย และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเธอเด็กกว่าถึงได้พ่นประโยคไร้สาระออกมา
"หึ! แกเด็กกว่าฉัน ฉันเป็นรุ่นพี่ต่อให้ฉันเดินชน แกก็ควรขอโทษ แล้วก็ควรทำความเคารพรุ่นพี่อย่างฉันนะ" อีกฝ่ายเอ่ยพลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
เป็นรุ่นพี่แต่ทำตัวแบบนี้เหรอ? น่าเคารพตรงไหนกัน เธอได้แต่กลอกตามองบนอย่างเซ็งๆ
"แก่กว่าไม่ได้แปลว่าฉันต้องเคารพสักหน่อย คนไหนผิดก็ต้องขอโทษสิ ทำตัวแบบนี้มันแก่แค่ตัวนี่นา สมองไม่ได้โตตามหรือไงป้า"
"กรี๊ดด! ยัยเด็กบ้านี่!" อีกฝ่ายสติแตกทันทีที่เธอเอ่ยคำพูดพวกนั้นออกมา ปกติเธอเองก็ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกฝ่ายเดียวอยู่แล้ว
เธอเคารพเฉพาะรุ่นพี่ที่ทำตัวมีวุฒิภาวะเท่านั้นแหละ ส่วนรุ่นพี่คนนี้ไม่ได้อยู่ในลิสต์ที่เธอต้องเคารพด้วยสักนิด
"หลบด้วยแล้วกันป้า หนูจะขึ้นตึกไปเรียน" คนตัวเล็กดันร่างของอีกฝ่ายให้หลบไปให้พ้นทางเพราะเธอต้องรีบขึ้นไปเรียนในอีก 15 นาทีนี้ โดยไม่ได้สนใจเสียงกรีดร้องที่ดังตามมาจากข้างหลังแม้แต่น้อย
"กรี๊ดดดดด!!" อีกฝ่ายสติแตกในวินาทีต่อมา ใบหน้าแดงก่ำไปหมด ฝ่ามือกำเข้าหากัน หล่อนจำใบหน้าสวยๆ ของรุ่นน้องคนนั้นได้ดี เพราะเป็นสาวสวยประจำคณะที่มีผู้ชายหลายคนจ้องจะงาบ แต่ก็ไม่เคยมีใครได้คบกับอีกฝ่ายแม้แต่คนเดียว
"ยัยขวัญแกอย่ากรี๊ดสิ คนหันมามองกันหมดแล้วนะ" เพื่อนของหล่อนเอ่ยเตือนสติ แต่เพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้แก่ขนาดนั้นก็พลอยทำให้หงุดหงิดไปกับคำพูดของครีมได้
"ยัยเด็กบ้านั่นมันเรียกฉันว่าป้า! ฉันไม่ยอมนะ" ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เธออุตส่าห์ไปศัลยกรรมหน้าให้สวย อัปเกรดตัวเองเพื่อให้ใครอีกคนที่ไม่เคยชายตามองเธอให้หันมาสนใจกันบ้าง
แต่อีกฝ่ายแทบไม่สนใจอีกทั้งยังเมินเฉย ทั้งที่เธอเองก็พยายามนำตัวเองไปอยู่ใกล้เขา ทำตัวให้น่าสนใจ ตั้งแต่ปีหนึ่งจนขึ้นปีสี่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะสนใจ
ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหนเขาถึงหันมาสนใจกันบ้าง อ่อยทุกวิถีทางแล้วก็กลายเป็นสูญเปล่า
"แกอย่าโวยวายสิ คนอื่นมองหมดแล้ว ไหนแกบอกจะมาหาพายุที่ตึกรวมไง อย่าเสียเวลาดิ"
เพื่อนสาวเอ่ยอีกครั้งเพื่อให้เพื่อนสงบสติของตัวเองไว้ วันนี้เธอรู้ว่าพายุมีเรียนที่ตึกรวมและอีกไม่กี่นาทีอีกฝ่ายคงเลิกเรียน และไปเรียนที่ตึกคณะวิศวะต่อ การที่จะได้เจอเขามันยากเย็นจนต้องมาดักรอเขาที่ตึกนี้ เพราะถ้าให้ไปรอที่คณะวิศวะเธอคงไม่มีวันได้เจอเขาแน่
"นั่นไงแก เขาออกมาจากลิฟต์แล้ว" เสียงของนิวเพื่อนของเธอเอ่ยขึ้นก่อนจะชี้นิ้วไปยังร่างสูงที่กำลังเดินล้วงกระเป๋าออกมาจากลิฟต์ และถือว่าโชคดีที่วันนี้เขามาคนเดียวไม่ได้พ่วงเพื่อนมาด้วย ไม่งั้นคงเข้าถึงตัวเขายากมาก
"พายุคะ!" เธอเอ่ยเรียกร่างสูงในทันทีที่เขาก้าวออกมาจากลิฟต์ สองเท้ารีบเดินเข้าไปหาเขาอย่างมีจุดมุ่งหมาย
พายุเมื่อเห็นอีกฝ่ายก็พลันถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ความเบื่อหน่ายเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เขาพยายามหลบหน้าอีกฝ่ายโดยการใส่แมสก์ปกปิดมาตลอด แต่ก็ไม่คิดว่าจะโดนตามมาที่ตึกอีกจนได้
".."
ในขณะที่อีกฝ่ายเดินแทบจะประชิดตัวฝ่ามือหนากลับยกขึ้นห้ามเสียก่อน ไม่ยอมให้อีกฝ่ายโดนตัวเขาแม้แต่น้อย
"พายุย้ายหอทำไมไม่บอกขวัญ" อีกฝ่ายทำเสียงผิดหวังทั้งยังทำสีหน้าเหมือนเขาผิดที่ไม่บอกกัน
"บอกทำไม.." เสียงเหนื่อยหน่ายของเขาเอ่ยตอบกลับไป ตาคู่คมกลอกขึ้นบนอย่างรำคาญใจ สาบานว่าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่ทำให้เขาขยาดการมีแฟนเท่านี้มาก่อน
"แต่ขวัญกับพายุเรากำลังคุยกันอยู่นะคะ" อีกคนทำสีหน้างอแง และพยายามเรียกร้องความสนใจจากนักศึกษาคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาในบริเวณนี้
เขาไม่ได้แคร์สายตาใคร และไม่สนใจใครทั้งนั้นรวมถึงคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาในตอนนี้ด้วย
"ใครคุย เธอคุยของเธอคนเดียวไม่ใช่เหรอ" เขาบอกเสียงขุ่น อีกฝ่ายมโนและแอบเอาไลน์เขามาจากไหนก็ไม่รู้ บล็อกไปไม่รู้กี่แอ็กเคานต์ก็ยังจะพยายามหาทางติดต่อเขาอีก
"..!!"
"เลิกยุ่งกับฉันสักที พอดีไม่ได้ใจดีอย่างที่คิด ฉันแค่ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงน่ะ"
"พายุ!" อีกฝ่ายใบหน้าแดงจัดเพราะกำลังโกรธเคืองกัน เขาไม่ได้ใจดีและไม่เคยใจดี ที่ทำเป็นเฉยมาตลอดเพราะตัวเองแค่ไม่อยากมีปัญหากับใคร แต่อย่าให้เขาหมดความอดทน เพราะยังมีด้านมืดที่เขายังไม่เคยใช้มันกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนซ่อนอยู่
"ฉันไม่อยากคุยกับใคร พอดีอยากโสด เธอก็เลิกตอแยสักที เตือนครั้งสุดท้าย" ร่างกำยำเอ่ยพลางหลบร่างของอีกฝ่าย เพื่อตรงไปยังคณะของตัวเองในทันที ปล่อยให้ขวัญยืนกำหมัดอยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีก
"แกไหวหรือเปล่า ฉันว่าพอ.." เพื่อนของเธอพยายามจับไหล่เพื่อปลอบใจ แต่ก็โดนปัดออกอย่างไม่ไยดี ดวงตากลมโตทอดมองแผ่นหลังกว้างที่กำลังเดินหายไปในฝูงชน..
"ฉันไม่พอ! ไม่มีวันพอจำใส่หัวแกไว้ยัยนิว! พี่พายุต้องเป็นของฉัน!"
"แต่เขาไม่สนใจแกเลยนะ อย่าดันทุรังเลยเชื่อฉัน" เพื่อนสาวยังห้ามเธอไม่เลิก
"ฉันจะไม่หยุดยุ่งจนกว่าเขาจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนย่ะ!" ตอนนี้เขาโสดเธอเลยไม่อิดออดที่จะเดินหน้าจีบ และคนที่โลกส่วนตัวสูงอย่างพายุคงไม่มีแฟนในเร็วๆ นี้แน่ เพราะเธอคงไม่หน้าด้านมากพอจะไปแย่งแฟนของใคร และตำแหน่งแฟนคนแรกของเขาต้องเป็นของเธอเท่านั้น
- ผู้เขียน
