จวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยาแต่งกายด้วยชุดซ้อมรบ ใส่เกราะเหล็ก และปลอกแขน คว้าหอกเหล็กด้ามยาวคมกริบ และทวน มาถือไว้ในมือ จวิ้นอ๋องผู้ควบตำแหน่งแม่ทัพแต่งกายเต็มยศ เตรียมออกไปซ้อมรบที่ค่ายทัพ
สถานการณ์ด้านการงานเขาก็ไม่ค่อยจะดี ชนเผ่าแถบชายแดนโจมตีชาวบ้านและคณะเดินทางค้าขาย เขาอาจจะต้องยกทัพส่วนหนึ่งไปดูลาดเลา แถบชายแดนในเร็ววัน
ร่างกำยำสง่างามแต่งกายอยู่หน้ากระจก ในใจคิดไปถึงข่าวคราวของที่ไม่ค่อยจะน่าฟังของผู้เป็นชายาตน เขากำอาวุธแน่น โยนอาวุธไปให้องครักษ์ถือไว้
เงาสะท้อนในกระจกสะท้อนแววตากังวลใจมากมายจนปิดไม่มิด
ประโยคที่องครักษ์รายงานหลายวันก่อนผุดขึ้นมาในหัว เหยียนจื่อหยากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ
“ในโรงน้ำชาพูดกันว่าพระชายามีผู้เลี้ยงดูลับ เป็นชายหนุ่มรูปงามหาใดเปรียบซึ่งเป็นผู้ลึกลับ คอยส่งเงินทองเลี้ยงดูนางขอรับ”
ประโยคอันชวนปวดใจก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว
รูปร่างหน้าตาเขาไม่ดีตรง
