เนิ่นนานกับสภาวะ dead air กลางอากาศ
เวลาเหมือนผ่านไปนานนับอนันต์เท่าเวลาบรรพกาลนับตั้งแต่วันพระเจ้าสร้างโลก
“เชิญท่านพี่ออกไปจากเรือนข้าเจ้าค่ะ” แววตาเรียบเฉยว่างเปล่าราวก้นบึ้งมหาสมุทรที่ไม่มีจุดสิ้นสุด นางไม่ได้กรีดร้อง โวยวาย หรือกระทืบเท้าทิ้งกายลงไปดีดดิ้นกับพื้น
“...........” เขาไร้วาจาจะกล่าว
“ข้าเหนื่อยแล้วขอพักผ่อนก่อน” นางดันร่างสูงใหญ่ของเขาออกไปทางประตู
จวิ้นอ๋องที่กำลังมึนงงกับฤทธิ์สุราหลายกาที่ดื่มมาจำนวนมาก ซ้ำมึนงงกับคำพูดของตนเองที่เพิ่งเสนอ ‘หย่า’ ให้นางไปหมาดๆ เขาก้าวร่างผ่านประตูออกมา หูได้ยินเสียงปิดประตูลงกลอนทันที
ร่างสูงก้าวเดินช้าๆ ไปตามทางเดิน
เวลานานราวชั่วกัปกัลป์ เขาคิดทบทวนคำพูดตนเองคำต่อคำ
แม่ทัพใหญ่เพิ่งท้าหย่าชายาเอกไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
คนเช่นนาง...
ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมา จากความอ่อนหวาน เปราะบาง แตกร้าวง่าย ไร้ที่พึ่งพิง ดั่งกาฝากต้องการฝากร
