ยามซื่อ ณ ตำหนักจวิ้นอ๋อง
หลุนเหอจิ้งนั่งรถม้ามาพร้อมหมอหญิงคนหนึ่ง ท่านตามอบหมายให้มาคอยดูแล รถม้าแล่นเข้ามาจอดในลานกว้างหน้าตำหนัก องครักษ์สองนายเข้ามาโค้งคำนับต้อนรับ แม้จะหย่าร้างจากจวิ้นอ๋องไปแล้ว แต่ในใจของบ่าวไพร่ สาวใช้ องครักษ์ นางคือนายหญิงเพียงคนเดียวแห่งตำหนักอ๋อง
สวนผักหลังตำหนักกำลังออกผลผลิตอย่างอุดมสมบูรณ์ มีสระเลี้ยงปลาที่ขุดใหม่ คอกหมู เป็ด ไก่ คอกวัวนม บ่าวไพร่ได้รับเบี้ยรายเดือนทุกคน ไม่มีการโบยตีเช่นจวนอื่น
ทุกเช้าบ่าวไพร่ต้องได้รับอาหารเช้าก่อนทำงาน ทั้งขนมปังและโจ๊กร้อน ๆ นางสั่งไว้ว่าอาหารเช้าสำคัญ
บางคนสามารถไถ่ถอนตนเองได้แล้ว แต่ก็ยังทำงานต่อไป ไล่อย่างไรก็ไม่ไป จะอยู่จนแก่ตายที่นี่ ทุกคนทำงานเบาขึ้นเพราะนางแบ่งแยกงานอย่างชัดเจนตามสีเสื้อผ้าที่สวมใส่ ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นมากจากการบริหารจัดการของพระชายาแห่งตำหนักจวิ้นอ๋อง
บ่าวไพร่ สาวใช้ ออกมาต้อนรับนางกันถ
