“กางกระโจมกลางลานในช่องเขา” แม่ทัพเหยียนจื่อหยาสั่งการ การเจรจาศึกต้องเป็นไปโดยความพร้อมใจ
ต่างคน ต่างเหนื่อยล้า ต่างอยากจบศึกอันยาวนานเสียที
“จะดีหรือขอรับ เผ่าหรุยล้วนมากเล่ห์” รองแม่ทัพเอ่ยทัดทาน
“หากฝ่ายนั้นเล่นไม่ซื่อ ให้ยิงในกระโจมทันที” เขาสั่งการ
“แล้วท่านจะไม่ถูกลูกหลงหรือขอรับ” รองแม่ทัพต่างกังวล สีหน้าเป็นห่วงแม่ทัพของตน
“ข้ามีเสื้อกันกระสุน” เขาเอ่ยเบาๆ มือสอดเข้าลูบเกราะกันกระสุนด้านในที่หลุนเหอจิ้งให้องครักษ์นำมาให้เขาก่อนเขาเดินทัพ แม้นางจะโกรธจนควบม้ากลับไปจวนบิดาแล้ว แต่ยังห่วงใยไม่ลืมนำของสิ่งนี้ฝากองครักษ์มาให้ เขาซาบซึ้งน้ำใจนางยิ่งนัก
กระโจมสีขาวถูกกางขึ้นกลางช่องเขา มัดผ้ากั้นกระโจมสี่มุมที่ขากระโจม ให้เห็นการเจรจาภายในของผู้นำทัพเผ่าหรุย กับแม่ทัพพร้อมรองแม่ทัพอีกสองนาย
ทั้งหมดเดินเข้าไปในกระโจมเพื่อเจรจาสงบศึก เหยียนจื่อหยาอยากเอาชีวิตรอดกลับไปเพื่อพบหลุนเหอจ
