พลิกชะตามาป่วนรัก

ไม่อาจต้านทาน

ก่อนเข้าห้องนอนตำหนักจวิ้นอ๋อง

หลุนเหอจิ้งเกิดความรู้สึกหนึ่งแวบผ่าน เมื่อเดินผ่านลี่ลี่ที่กำลังเดินสวนออกมาจากในห้อง นางเอ่ยถามกับสาวใช้สองคนที่ยกถาดตามนางมา

“สาวใช้คนนั้นเป็นใคร เหตุใดจึงเดินออกมาจากห้องนอนจวิ้นอ๋อง”

“นางชื่อลี่ลี่ อยู่ปรนนิบัติจวิ้นอ๋องมาได้เกือบห้าปีแล้วเพคะ”

“นางเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของจวิ้นอ๋องรึ” หลุนเหอจิ้งถามตรงๆ

“เอ่อ....คือ....” สาวใช้อึกอักยังไม่ตอบคำถาม

“ว่าอย่างไร ให้เจ้าตอบมาตามความเป็นจริง เหตุใดจวิ้นอ๋องจึงเรียกใช้นางใกล้ชิดสองต่อสอง” นางถามเสียงเข้ม

“บ่าวไพร่ซุบซิบกันเช่นนั้นเพคะ แต่ความจริงไม่มีผู้ใดทราบ จวิ้นอ๋องก็มิได้ยกย่องนางหรือเรียกหานางบ่อยนักเพคะ” สาวใช้ตอบตามที่นางรู้มา

“พื้นเพนางเป็นอย่างไร เหตุใดมาอยู่ที่ตำหนัก”

“นางเป็นคุณหนูตกอับจากจวนพ่อค้าต่างเมือง จึงขายตัวเองมารับใช้ในตำหนักเพื่อไม่ให้ตนเองต้องไปอยู่ในหอนางโลมเพคะ”

หลุนเหอจิ้งครุ่นคิดถึงความรู้สึกบางอย่างนั้นว่าคือสิ่งใด ความอึดอัด ไม่สบายใจ ปนเคียดแค้นใจ เมื่อนางได้เห็นหน้าลี่ลี่ พลางคิดว่าตนอาจจะ ‘หึง’ จวิ้นอ๋องก็เป็นได้ เหมือนความรู้สึกคล้ายๆ แต่ไม่คล้าย นางก็ตอบไม่ถูกเช่นกันว่ามันคือสิ่งใด

สาวใช้ลี่ลี่ อายุประมาณยี่สิบปี หน้าตาผิวพรรณจัดว่างามหมดจด หน้าตาสวยหวาน ผิวพรรณงดงาม กิริยาอ่อนช้อย น่าทะนุถนอม เหมือนคุณหนูที่ถูกอบรมมาอย่างดี นางมักพันผ้าที่ข้อมือซ้าย ลี่ลี่บอกสาวใช้อื่น ๆ ว่านางเป็นแผลเป็นที่น่าเกลียดบนข้อมือขาวนั้น นางขายตัวเองเข้ามาตั้งแต่อายุ สิบห้าปี รับใช้จวิ้นอ๋องมานาน

ลี่ลี่ ก้มหน้าค้อมกายคารวะพระชายาแห่งจวิ้นอ๋อง สีหน้าเรียบเฉยเหมือนท่อนไม้ที่ตายแล้ว ไม่บ่งบอกว่านางคิดสิ่งใดอยู่ พระชายาผู้สูงศักดิ์มองนางด้วยหางตา เดินผ่านนางไปไม่ได้เอ่ยอันใด

หลุนเหอจิ้งเพียงรู้สึกแปลกกับสาวใช้นามว่าลี่ลี่ เป็นความรู้สึกเหมือนเห็นศัตรู ไม่ใช่มิตร

ชายหนุ่มกำยำรูปร่างสูงใหญ่ควบม้าสีน้ำตาล เขาสวมเสื้อผ้าเรียบๆ สีน้ำตาลเข้มเหมือนสีเปลือกไม้ ผมมัดรวบสูงผูกผ้าสีเดียวกัน วันนี้เขาไม่ได้พรางหน้า ถือได้ว่าเป็นบุรุษรูปงามหาใดเปรียบ เขาควบม้าผ่านกลุ่มหญิงสาวในย่านร้านค้า หญิงสาวเหล่านั้นถึงกับเหลียวมองจนตาเหล่

เขาและม้าตัวขนาดกลางมาหยุดบริเวณรั้วทางตะวันออกของตำหนักจวิ้นอ๋อง เขาใช้วิชาตัวเบาสะกิดปลายเท้าขึ้นยืนบนกำแพงสูงตระหง่าน ด้านล่างมีองครักษ์สองคนกำลังเดินไปเดินมา กำแพงทั้งสี่ด้านมีองครักษ์เฝ้าอยู่ แต่ด้านตะวันออกจะมีน้อยกว่าด้านอื่น เพราะด้านนี้ติดป่ารกครึ้มมิได้มีผู้ใดสัญจรผ่าน

ร่างแกร่งกระโดดลงไปยืนหลังองครักษ์ทั้งสอง ชั่วพริบตาใช้พลังปราณที่ฝ่ามือสับลงบนต้นคอองครักษ์สลบแน่นิ่งไป ฝีมือองครักษ์จวนจวิ้นอ๋องนับว่าร้ายกาจ แต่หากเทียบกับเขาแล้วก็เป็นแค่เพียงเด็กน้อยยืนถือดาบไม้เท่านั้น

ชายหนุ่มเร้นกาย สะกิดปลายเท้าแผ่วเบาขึ้นไปแอบอยู่บนกิ่งต้นผิงกั๋วขนาดใหญ่ยักษ์ กิ่งก้านสาขาแตกแผ่ขยาย ใบหนารกครึ้ม เขามองลอดใบไม้เพื่อสำรวจดูด้านใน เห็นหลุมดินมากมายที่วางท่ออยู่ ทั้งบริเวณข้างตำหนักและบริเวณสุขาเดิมในตำหนักและเรือนพักต่างๆ เขามิได้สนใจอันใด

สายตาคมกริบดุจพญาอินทรีย์มองกวาดหานางผู้ที่เขาคะนึงหา และไม่เข้าใจตนเองว่ามาทำอันใดอยู่ตรงนี้ เช่นนี้ เวลานี้ เห็นเพียงสาวใช้กับบ่าวชายจำนวนมากพากันรออยู่หน้าตำหนักจวิ้นอ๋อง

เหตุการณ์ภายนอกล้วนเป็นไปอย่างปกติ แต่เหตุการณ์ในห้องนอนของจวิ้นอ๋องนั้นราวกับมีโจรปล้นสวาทเข้าขืนใจคุณหนู

ร่างหนากำยำของจวิ้นอ๋องผู้เคยอ่อนโยน เหวี่ยงชายารักด้วยแรงเพียงเสี้ยวหนึ่งจนนางกระเด็นไปนอนอยู่ในเตียงกว้าง เขาโถมร่างตามไปทับอย่างรวดเร็ว หมายจะกดร่างนางอยู่ใต้ร่างตน ชั่วเสี้ยววินาทีนางก็ลอดออกจากวงแขนเขาถลากายไปอยู่ที่พื้น

เหยียนจื่อหยาอารมณ์โกรธกรุ่น โทสะปะทุขึ้น เขาทั้งเสียใจ น้อยใจ ผิดหวังที่ชายารักหนีเขาราวกับหนีโจรปล้นสวาท มือหนาคว้าได้ที่ข้อเท้ากลมกลึง นางสลัดดิ้นหลุดจากการเกาะกุม เขาไม่ยอมแพ้ จับชายชุดคลุมสีไข่มุกบางเบากระชากเข้าหาตัว

“จิ้งเอ๋อร์ ยอมพี่เสียโดยดี เจ้าจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”

“ท่านพี่ ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้” นางตะโกนใส่เขาเสียงหอบ ยังพยายามยื้อดึงชุดคลุมของตนเอง

เขาดึงแรงขึ้น หมายจะกระชากให้นางเข้าสู่อ้อมกอด แต่แล้วนางก็ปลดสายรัดเอวออก เขากระชากได้เพียงชุดคลุมติดมือเท่านั้น กวางน้อยตัวนั้นสวมเพียงเอี๊ยมสีไข่มุกกับกางเกงตัวในสั้นเพียงคืบ รีบวิ่งหนีเขาไปอยู่ที่มุมห้อง แววตานางตื่นกลัว

ผิวพรรณขาวผ่อง อกอวบกระเพื่อมขึ้นลง เรียวขาขาวยาวสวย นางสวมเพียงสร้อยทองเส้นเล็กแทบมองไม่เห็นที่คอเพียงเส้นเดียวเท่านั้น ยืนประจันหน้ากับเขาอยู่ นาทีนี้เขาไม่สนอันใดแล้ว อยากยัดเยียดความเป็นสวามีที่แท้จริงให้นางอย่างเต็มทน

อลิซ แลงค์ในร่างหลุนเหอจิ้งพยายามหนีเขาอย่างสุดกำลังแต่แรงสตรีหรือจะสู้แรงบุรุษ ยิ่งบุรุษยุคโบราณ นางไม่เข้าใจว่าเขาฝึกร่างกายกันอย่างไรถึงว่องไว มีพละกำลังถึงเหมือนควายป่า อลิซเองก็ฝึกโหดมาหลายรูปแบบเพื่อปฏิบัติภารกิจลับให้องค์กรมืด ฝีมือของนางถือว่าเข้าชั้นยอดเยี่ยม แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะเคลื่อนไหวรวดเร็วดังภูตผี

ร่างหนาเข้ารวบนางยกลอยขึ้นจากพื้น นางดีดดิ้นอยู่ในวงแขนที่ตรึงแน่นราวคีมเหล็ก

“ปล่อยข้า ท่านพี่ แล้วท่านต้องเสียใจ”

“เสียใจอะไรเล่า เสียใจที่ได้กายเจ้าเป็นเมียพี่รึ เช่นนั้นเจ้าควรกล่าวว่าพี่ควรดีใจเสียมากกว่า” เขาไม่สนคำสุภาพอันใดแล้ว

“ปล่อย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

“ข้าจะปล่อยเจ้าที่เตียงก็แล้วกันชายารัก เป็นของพี่เสียเถิด แล้วพี่จะรักเจ้าผู้เดียวตามใจเจ้าทุกอย่าง”

เขาอุ้มนางที่ดีดดิ้นในวงแขนโยนลงเตียงกว้าง กักขังนางในวงแขน พันธนาการไว้อย่างดิ้นไม่หลุด ขาแกร่งคร่อมทับร่างบางไว้ แม่ทัพหนุ่มรวบมือน้อยทั้งสองของนางด้วยมือเพียงข้างเดียว ตรึงขึ้นเหนือศีรษะ เขาโถมกายทาบทับ แล้วบดจูบลงอย่างรุนแรง สอดลิ้นร้อนเข้ารุกรานในปากเล็กสีแดงสด มือใหญ่หนาอีกข้างสอดเข้าคลึงอกอวบใหญ่ของนาง เขาบดจูบที่ปากบางหลายต่อหลายครั้งด้วยโทสะ มือเขาปลดสายเอี๊ยมออกดึงเอี๊ยมตัวน้อยลงมาที่เอวนาง เห็นอกอวบอิ่มปลายถันสีชมพูระเรื่อ เขาจูบบนซอกคออย่างแรงประทับรอยความเป็นเจ้าของสีดอกเหมย จูบเรื่อยมาถึงอกอวบหยุ่นนั้น ปากร้อนเข้าครอบครองยอดอกสีหวาน มือหนึ่งตรึงสองมือน้อยไว้แน่น อีกมือหนึ่งกอบกุมความอวบนุ่มของอกนาง ตวัดลิ้นบนยอดอกจนนางครางเสียงแผ่วเบา

“เจ้าต้องเป็นของพี่ พี่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว”

“ท่านพี่รังแกข้า”

“ก็เจ้ามันน่ารังแก เจ้ารนหาที่เองจะโทษผู้ใด เจ้ายั่วยวนข้าก่อน”

เขาหน้ามืดตามัวกับไฟราคะที่ปะทะโหมกระหน่ำ เขาปล่อยมือนางเมื่อเห็นว่านางมิได้ขัดขืนเท่าไรนัก ก้มหน้าหล่อเหลาดูดกลืนยอดอกด้วยความมัวเมา มือร้อนเคล้นคลึงอกอวบของนางอย่างเต็มมือ เขาถอดชุดคลุมสีเลือดโยนทิ้งไป ปากยังจูบชิมทุกตารางเซนติเมตรบนหน้าอกอวบนั้นอย่างหิวกระหาย เขากระตุกมือปลดสายรัดเอวบนกางเกงแพรเพียงครั้งเดียวก็หลุดออก ร่างแกร่งทาบร่างเข้าทับบนร่างนาง

อลิซ แลงค์ในร่างดรุณีน้อยพรหมจรรย์ได้แต่คิดในใจ

'ไม่ว่าเกิดชาติไหน หรือยุคใด บุรุษล้วนเอาแต่ใจตนเอง รังแกสตรีผู้อ่อนแอกว่าเช่นนี้หรือ’

นางกำมือแน่น ‘ไม่อาจต้านทาน’ สู้แรงบุรุษผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นสวามีของตน

เขาพยายามดึงกางเกงตัวในสีไข่มุกของนางออกแทบเรียกได้ว่ากระชาก

นางได้แต่หลับตาลง ระบายลมหายใจออกมา บอกตัวเองให้อดทนอีกนิด ทำใจยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น....