จวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยาจูงมือชายาเข้ามายังกระโจมสีขาว เขาพานางไปนั่งที่โต๊ะอาหาร รินสุราผลท้อใส่จอกให้ คีบอาหารลงในถ้วยใบเล็กให้นาง มือหนายังกุมมือขาวเรียวงามไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยมือข้าเถิดจวิ้นอ๋อง เราจะทานอาหารกันได้อย่างไร” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“อย่าบอกให้พี่ปล่อยมือเจ้าเลย อาจเป็นวันสุดท้ายที่พี่ได้จับมือน้อยของเจ้าเอาไว้” เขาเอ่ยตอบ ก้อนความรู้สึกแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอจนแทบพูดไม่ออก
“จะให้ข้าทานอาหารมือเดียวเช่นรึท่านพี่” หลุนเหอจิ้งเรียกเขาท่านพี่ ทำให้เหยียนจื่อหยารู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างประหลาด
“ถูกแล้ว หากเจ้าไม่สะดวกพี่จะป้อนให้”
เขาคีบเนื้อและผักส่งให้นาง คอยรินสุราเติมให้ รินชาเติมให้เมื่อนางดื่มจนพร่องลงไป เขาสังเกตใบหน้า อากัปกิริยาของนางผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นชายารักของตน ซึ่งฐานะของนางตามกฎแคว้นหลังหย่าคือ ‘อดีต’ ชายา
ใบหน้าของนางเหมือนไม่มีความรู้สึกอันใด
เรียบเฉ
