จวิ้นอ๋องเหยียนจื่อหยา ตื่นตั้งแต่ยามเหม่าฟ้ายังไม่ทันสว่าง เขาลุกขึ้นมาแต่งกายด้วยอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักดิ้นทองคำลายมังกร มัดผมครึ่งศีรษะครอบกวานทองคำประดับไพลินสีน้ำเงินเข้ม ดูสง่างามองอาจ
บนเอวของเขายังห้อยหยกคู่ยวนยางเช่นเดิม เขากำหยกคู่ยวนยางอีกเสี้ยวหนึ่งแน่น บีบไว้ในกำมือจนมือสั่น ใจเจ็บร้าวแสนสาหัส เพ่งมองอยู่ครู่หนึ่งจึงเก็บหยกคู่ยวนยางเสี้ยวนั้นไว้ในแขนเสื้อ จวิ้นอ๋องห้อยป้ายทองประดับหยกประจำตำแหน่งอย่างเต็มศักดิ์ฐานะ
อนุลี่ลี่กำลังสางผมให้สวามีของตนด้วยความรัก สายตานางมองเขาอย่างเทิดทูนหลงใหล นางแอบมองเขาบ่อย ๆ ทั้งมองในกระจก มองด้วยสายตา มือนางไล้ไปตามแขนแกร่งกำยำ ช่วยเขาแต่งกายจนเสร็จเรียบร้อย
“ท่านพี่จะไปที่ใดเพคะ เหตุใดจึงต้องทรงอาภรณ์เต็มพิธีการเช่นนี้”
“ข้าจะไปที่ว่าการแคว้น ข้านัดเจ้าเมืองกับผู้ว่าการแคว้นเอาไว้” เหยียนจื่อหยาตอบด้วยแววตาหม่นเศร้า
“เหตุใดท่านจึงต้องไ
