อนุลี่ลี่เดินเข้าหาหลุนเหอจิ้งอย่างผู้มีชัย
“จับนางไว้แน่น ๆ อย่าให้หลุดไปได้ข้าจะสั่งสอนนาง” ลี่ลี่สั่งบ่าวชายซึ่งไม่ใช่คนในตำหนักจวิ้นอ๋อง ไม่มีใครรู้ว่าเหตุใดนางจึงมีบ่าวชายร่างใหญ่หน้าตาน่ากลัวอยู่ใต้อาณัติ
“ปล่อยข้า ลี่ลี่ อย่าทำร้ายข้าเลย” หลุนเหอจิ้งร้องขอ
“นังเด็กโง่.. โง่แล้วโง่อีก เจ้าจะยอมเก็บของออกไปดีๆ หรือไม่”
“หากข้าไม่ออกเจ้าจะทำอะไรข้า”
“ข้าจะฆ่าเจ้า” ลี่ลี่เอ่ยอย่างเลือดเย็น
“ดูปากข้านะลี่ลี่ ข้าจะอยู่กับจวิ้นอ๋อง ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น เจ้าจะทำไม” หลุนเหอจิ้งแม้จะโดนตบไปแล้วฉาดหนึ่งก็ยังกวนเล็บไม่ลดละ
“งั้นเจ้าก็ควรตาย จึงจะสาสม แย่งสวามีผู้อื่นก็ควรตายแล้ว เคยตายแล้วก็ตายอีกเป็นอย่างไร” ลี่ลี่เดินเข้าหา
“ก็ลองดู เจ้าคิดว่าหากเจ้าฆ่าข้าตรงนี้จะไม่มีคนรู้หรืออย่างไร”
“อยากตายมากงั้นรึ งั้นข้าก็จะสนองเจ้าเอง” ลี่ลี่เดินเข้ามาเอามือบีบหน้าหลุนเหอจิ้ง จ้องตาอย่างอาฆาต
