ยามเหม่า ณ ตำหนักจวิ้นอ๋อง
แม่ทัพเหยียนจื่อหยา ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งกายตั้งแต่ฟ้ามืด สายตาอ่อนโยนมองบนเตียงที่ชายารักของตนยังหลับอยู่ เขามองไปรอบ ๆ ห้องนอนในตำหนักที่มีข้าวของของนางวางกระจัดกระจายเต็มไปหมด
รู้สึกอบอุ่นหัวใจ
ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ เดินเข้าไปนั่งที่ขอบเตียงคว้ามือน้อยของนางมาจุมพิต เขาจูบไปบนแต้มพรมจรรย์บนข้อมือด้านขวาของนาง ความรู้สึกหวงแหนแล่นขึ้นจนคับอก ทำเช่นไรหนอ นางจึงยอมกลับมาอยู่กับเขาดังเดิม เขากำลังคิดหาวิธีการดี ๆ ไม่ว่ามันจะเป็นวิธีการอันใด เขาก็จะทำ
จวิ้นอ๋องแต่งกายอย่างสง่างามด้วยอาภรณ์สีดำขลิบทอง ดูสง่างามยิ่งนัก เดินไปยังห้องเครื่องของตำหนัก สั่งต้มยาให้พระชายา สั่งให้ทำอาหารเลิศรสหลายอย่าง ไว้ต้อนรับครอบครัวของนางที่กำลังจะมาถึง เขาสั่งทำอาหารอ่อน ๆ สำหรับชายาตัวน้อยที่ยังอ่อนเพลีย
เสียงล้อรถม้าหลายคัน ขับเข้ามาจอดที่ลานหน้าตำหนัก อุปราชหลุนหยงเยี่ยน พร้อมฮูหยิ
