ท่ามกลางฝนโลหิตที่ยังปรอยปลิวลงมาไม่ขาดสาย ฝนเลือดค่อยๆ ซาลง แต่ยังคลุ้งไปด้วยกลิ่นสาบเลือด สาบเนื้อที่ชวนอาเจียน
หลุนเหอจิ้งปรือตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของจวิ้นอ๋องที่ห่างจากหน้านางไม่ถึงชุ่น (นิ้ว)
“เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนหรือไม่”
“ข้าไม่เป็นไร ลี่ลี่เล่า” นางรีบเอ่ยถามทันที ร่างงามระหงผลักอกสวามีออกห่างรีบหยัดกายลุกขึ้นวิ่งไปยังต้นไม้ใหญ่ที่หน่วยเงายืนอยู่
เมื่อเห็นแต่เชือกที่ถูกตัดขาด ไร้ร่างของลี่ลี่ นางถึงกับหัวเสียทันทีที่ไม่ได้สะสางชำระแค้น
เหตุใดมันจึงยากเย็นนักกับการฆ่าคนเพียงคนเดียว
“เมื่อครู่เกิดเหตุชิงตัวลี่ลี่ไปได้ขอรับ” หน่วยเงาก้มหน้ารายงาน
“ข้าไม่โทษพวกเจ้า พวกเราก็ต่างวางแผนมาอย่างรัดกุม ฝั่งศัตรูก็มีฝีมือไม่เบา” นางเอ่ยเรียบๆ ไม่ได้โวยวาย
“นายหญิงจะทำเช่นไรต่อขอรับ”
“เราคงต้องวางแผนกันอีกที นายของพวกเจ้าเล่า..เขาเดินทางกลับมาถึงไหนแล้ว” นางเอ่ยถาม
จวิ้นอ๋องท
